۴۵۹.امام رضا عليه السلام : اگر گفته شود: «چرا در تكبير ، دستها بالا آورده مىشود؟»، گفته مىشود: چون بالا آوردن دستها گونهاى دعا، انقطاع و خاكسارى است و خداى عزّ وجلّ دوست دارد هنگام ياد او منقطع، خاكسار و خواستار باشيم. و نيز هنگام بالا آوردن دستها، حاضر كردن نيّت است و توجّه دادن دل به آنچه مىگويد.
۶ / ۴
احكام و آداب قرائت
۶ / ۴ - ۱
رعايت حدّ بلند و آهسته خواندن
قرآن
(نمازت را به جَهر و اِخفات نخوان و ميان اين دو، راهى [ميانه] را برگزين).
حديث
۴۶۰.امام صادق عليه السلام - در باره سخن خداى عزيز و جليل : (نمازت را به جهر و اخفات نخوان) - : جَهْر، يعنى بلند كردن صدا و اِخفات، يعنى [آن قدر آهسته خواندن كه ]با گوشهايت آن را نشنوى؛ بلكه ميان اين دو حالت بخوان.
۴۶۱.الكافى - به نقل از عبد اللَّه بن سنان - : به امام صادق عليه السلام گفتم : آيا بر امام لازم است كه صداى خود را به نمازگزاران پشت سرش برساند، حتى اگر فراوان باشند؟
فرمود: «قرائتى ميانه داشته باشد. خداوند - تبارك و تعالى - مىفرمايد: (نمازت را به جهر و اخفات نخوان)».