۴۰۲.امام صادق عليه السلام : در آغاز نماز ، دستانت را بالا ببر و آنها را خوب بگشاى. سه تكبير بگو و سپس بگو: «خدايا ! تو پادشاه حقيقى هستى. جز تو خدايى نيست. تو را تسبيح مىگويم. بى گمان به خود ، ستم كردم. پس گناهم را بيامرز ، كه جز تو، كسى گناهان را نمىآمرزد» . پس دو تكبير مىگويى .
سپس بگو: «آماده و حاضرم . نيكى در دستان توست و بدى به تو راه ندارد. رهيافته آن است كه تو او را ره نمودى. پناهگاهى از تو جز به سوى تو نيست. منزّه و رحمتى مدام دارى، مبارك و والايى، منزّهى تو ، اى صاحب خانه!». پس دو تكبير مىگويى .
پس از آن مىگويى: «پاكدلانه به كسى روى آوردم كه آسمانها و زمين را آفريده و دانا به آشكار و نهان است. مسلمانم و از مشركان نيستم. همانا نماز و عبادتم و زندگى و مرگم، براى پروردگار بىهمتاى جهانيان است و به اين ، فرمان يافتهام و من تسليمم». سپس از شيطانِ رانده شده ، به خدا پناه ببر و پس از آن ، [سوره ]حمد را بخوان.
۴۰۳.امام مهدى عليه السلام - خطاب به محمّد بن عبد اللَّه حميرى كه از «توجّه» براى نماز پرسيده بود - : توجّه به طور كلّى واجب نيست و سنّت مؤكّد در آن - كه همچون اجماعِ بدون اختلاف است - ، اين است: «به كسى روى آوردم كه آسمانها و زمين را آفريده است . بر دين پاك ابراهيم هستم و مسلمانم . بر دين محمّد و هدايت امير مؤمنان هستم و از مشركان نيستم. همانا نماز و عبادتم، و زندگى و مرگم، براى پروردگار بىهمتاى جهانيان است و به اين ، فرمان يافتهام و بِدان تسليم هستم. خدايا! مرا از تسليم شدگان قرار ده. از شيطانِ رانده شده ، به خداوند شنوا و دانا پناه مىبرم. به نا خداوند بخشاينده مهربان» و بعد ، سوره حمد را مىخوانى.
