۲۸۱.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : اى ابو ذر! هيچ مؤمنى به نماز نمىايستد، جز اين كه از او تا عرش ، نيكى نثارش مىشود و فرشتهاى بر او گمارده مىگردد كه ندا در مىدهد: «اى پسر آدم! اگر مىدانستى چه در نمازت به دست مىآورى و با كه مناجات مىكنى، نه خسته مىشدى و نه روى مىگرداندى».
۲۸۲.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : هنگامى كه بنده در نماز مىايستد، نيكى و احسان بر سرش افشانده مىشود، تا آن گاه كه ركوع كند. پس هنگامى كه ركوع كرد، رحمت الهى او را بالا مىبرد تا سجده كند و سجده كننده ، بر درگاه خداوند متعال سجده مىكند. پس [فرصت را غنيمت شمرد و ]درخواست كند و رغبت ورزد.
۲۸۳.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : براى نمازگزار سه ويژگى است: رحمت الهى ، او را از كف پايش تا كرانه آسمان در بر مىگيرد و فرشتگان از روى سرش تا كرانههاى آسمان ، گرداگرد او را مىگيرند و فرياد كنندهاى ندا در مىدهد: «اگر مناجات كننده مىدانست با كه مناجات مىكند، روى نمىگرداند».
۲۸۴.امام على عليه السلام : نماز، رحمت را فرود مىآورد.
۲۸۵.امام على عليه السلام : هنگامى كه انسان به نماز مىايستد، ابليس پيش مىآيد و حسودانه به او مىنگرد؛ چون مىبيند رحمت الهى او را در بر گرفته است.
۲۸۶.امام على عليه السلام : اگر نمازگزار مىدانست چگونه شُكوه الهى او را در بر گرفته است، سر برداشتن از سجده را خوش نمىداشت.
