۲۲۲.امام زين العابدين عليه السلام : نمازگزار تا آن گاه كه در نماز است، در پيشگاه خداى عزّ وجلّ ايستاده است.

۲۲۳.امام باقر عليه السلام - در باره سخن خداوند متعال : (و ياد خدا بزرگ‏تر است) - : ياد كردن خدا از اهل نماز ، بزرگ‏تر از ياد كردن آنان از خداست. آيا نمى‏بينى كه او خود مى‏فرمايد: (مرا ياد كنيد، شما را ياد مى‏كنم)؟

۲۲۴.امام باقر عليه السلام : هنگامى كه نمازگزار به قبله رو مى‏كند، به خداوند بخشنده كه جز او خدايى نيست ، رو كرده است.

۲۲۵.امام باقر عليه السلام : اى جابر! آيا كافى است كسى خود را شيعه بداند ؛ ولى تنها محبّت ما اهل بيت را ادّعا كند؟ به خدا سوگند، شيعيان ما، تنها كسانى هستند كه از خدا پروا و اطاعت كنند و جز با تواضع و فروتنى و امانتدارى و فراوانى ياد خدا و روزه و نماز شناخته نمى‏شوند.

۲۲۶.امام باقر عليه السلام : هيچ بنده‏اى از شيعه ما به نماز نمى‏ايستد ، جز آن كه به عدد مخالفانش، فرشتگان ، گرداگرد او را مى‏گيرند و پشت سر او نماز مى‏خوانند و خداى عزّ وجلّ را برايش مى‏خوانند تا آن كه از نمازش فارغ شود.

۲۲۲.الإمام زين العابدين عليه السلام : المُصلّي ما دامَ في صَلاتِهِ ، فَهُوَ واقِفٌ بَينَ يَدَيِ اللَّهِ عزّ وجلّ . ^۱

۲۲۳.الإمام الباقر عليه السلام - في قَولِهِ تَعالى‏ : (وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ) ^۲ - : ذِكرُ اللَّهِ لِأَهلِ الصَّلاةِ أكبَرُ مِن ذِكرِهِم إيّاهُ ، ألا تَرى‏ أنَّهُ يَقولُ : (فَاذْكُرُونِى أَذْكُرْكُمْ) ^۳ . ^۴

۲۲۴.عنه عليه السلام : إذَا استَقبَلَ المُصَلِّي القِبلَةَ ، استَقبَلَ الرَّحمنَ بِوَجهِهِ لا إلهَ غَيرُهُ . ^۵

۲۲۵.عنه عليه السلام : يا جابِرُ ، أيَكتَفي مَن يَنتَحِلُ التَّشَيُّعَ أن يَقولَ بِحُبِّنا أهلَ البَيتِ؟ فَوَاللَّهِ ما شيعَتُنا إلّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وأطاعَهُ ، وما كانوا يُعرَفونَ يا جابِرُ إلّا بِالتَّواضُعِ وَالتَّخَشُّعِ وَالأَمانَةِ ، وكَثرَةِ ذِكرِ اللَّهِ ، وَالصَّومِ وَالصَّلاةِ . ^۶

۲۲۶.عنه عليه السلام : ما مِن عَبدٍ مِن شيعَتِنا يَقومُ إلَى الصَّلاةِ ، إلَّا اكتَنَفَتهُ بِعَدَدِ مَن خالَفَهُ مَلائِكَةٌ يُصَلّونَ خَلفَهُ ، ويَدعونَ اللَّهَ عزّ وجلّ لَهُ حَتّى‏ يَفرُغَ مِن صَلاتِهِ . ^۷