۲۱۸.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : هيچ قطعه‏اى از زمين نيست كه بر آن نماز بخوانند و يا خداوند ياد شود، جز آن كه اين خبر خوش را تا هفت طبقه زيرينش مى‏برند و بر قطعه‏هاى مجاورش افتخار مى‏كند. هيچ بنده‏اى نيست كه در قطعه‏اى از بيابان به نماز ايستد، جز آن كه زمين ، خود را براى او مى‏آرايد.

۲۱۹.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : پروردگارتان از چوپانى كه بر تخته‏سنگى در قلّه كوه براى نماز اذان مى‏گويد و نماز مى‏خواند، خوشش مى‏آيد. سپس خداى عزّ وجلّ مى‏فرمايد: «به اين بنده‏ام بنگريد. از بيم من ، اذان مى‏گويد و نماز مى‏خواند. بنده‏ام را بخشيدم و او را به بهشت بردم».

۲۲۰.امام على عليه السلام : هنگامى كه انسان در نماز است، كالبد و لباسش و هر چه در اطراف اوست، تسبيح مى‏گويند.

۲۲۱.امام على عليه السلام : اگر نمازگزار مى‏دانست كه جلال و شُكوه الهى چگونه او را فرا گرفته است، راضى نمى‏شد كه سرش را از سجده بر دارد.

۲۱۸.رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله : ما مِن بُقعَةٍ يُذكَرُ اللَّهُ عَلَيها بِصَلاةٍ أو بِذِكرٍ ، إلَّا استَبشَرَت بِذِكرٍ إلى‏ مُنتَهاها مِن سِبعِ أرَضينَ ، وفَخَرَت عَلى‏ ما حَولَها مِنَ البِقاعِ .
وما مِن عَبدٍ يَقومُ بِفَلاةٍ مِنَ الأَرضِ يُريدُ الصَّلاةَ ، إلّا تَزَخرَفَت لَهُ الأَرضُ . ^۱

۲۱۹.عنه صلى اللَّه عليه وآله : يَعجَبُ رَبُّكُم مِن راعي غَنَمٍ في رَأسِ شَظِيَّةٍ ^۲ بِجَبَلٍ يُؤَذِّنُ بِالصَّلاةِ ويُصَلّي ، فَيَقولُ اللَّهُ عزّ وجلّ : اُنظُروا إلى‏ عَبدي هذا ، يُؤَذِّنُ ويُقيمُ الصَّلاةَ يَخافُ مِنّي ، فَقَد غَفَرتُ لِعَبدي وأدخَلتُهُ الجَنَّةَ . ^۳

۲۲۰.الإمام عليّ عليه السلام : إنَّ الإنسانَ إذا كانَ فِي الصَّلاةِ ، فَإِنَّ جَسَدَهُ وثِيابَهُ وكُلَّ شَي‏ءٍ حَولَهُ يُسَبِّحُ . ^۴

۲۲۱.عنه عليه السلام : لَو يَعلَمُ المُصَلّي ما يَغشاهُ مِن جَلالِ اللَّهِ ، ما سَرَّهُ أن يَرفَعَ رَأسَهُ مِن سُجودِهِ . ^۵