هيچ لذّت نمى‏برم. آنچه از آن لذّت مى‏برم، نماز خواندن است».
شخصى مى‏گفت: ايشان بعد از نماز صبح، در بالا سر حضرت امير عليه السلام، در مصلّا مى‏ايستاد و تا طلوع آفتاب، به نماز مشغول بود. ^۱
از پيامبر صلى اللَّه عليه وآله روايت شده است كه فرمود :
حُبِّبَت إلىَّ النِّساءُ و الطّيبُ وَ جُعِلَت فِى الصَّلاةِ قُرَّةُ عَينى . ^۲زنان و بوى خوش، مورد علاقه من اند؛ ولى، نور چشم من در نماز نهاده شده‏است.
آية اللَّه بهجت، در شرح اين حديث نبوى فرموده است :
هر كدام از اينها (زن ، بوى خوش و نماز) محبوبيت و لذّت تكوينى دارد؛ ولى لذّتى كه در نماز است، بيشتر از لذّت آن دو است؛ امّا چه كنيم كه در ذائقه ما، شور و تلخ است! لذا هر چه زودتر مى‏خواهيم نماز را به آخر برسانيم و از آن، فارغ شويم! بعضى از پروانه‏ها و زنبورها هم بوى خوش را طالب اند. بهره گرفتن از جنس مخالف هم مشترك بين حيوانات است؛ ولى اين از مختصّات و امتيازات انسان كامل است كه از نماز، لذّت مى‏برد. ^۳
آرى! لذّت بردن از نماز، اختصاص به انسان‏هاى كامل دارد و همين ، رمز پايدارى آنها در عبادت‏هاى طولانى است.

تصويرى زيبا از اسرار نماز

آية اللَّه بهجت، نماز را بدين‏سان تصوير مى‏نمايد:
نماز، به منزله كعبه، و تكبيرة الإحرام، پشت سر انداختن همه چيز غير خدا و داخل شدن در حرم الهى است، و قيام، به منزله صحبت دو دوست، و ركوع، خم شدنِ عبد در مقابلِ آقاست، و سجده، نهايت خضوع و خاك شدن در مقابل اوست. و وقتى

لذّتبخش‏تر از بهشت!

مرحوم آية اللَّه سيّد احمد فِهرى (م ۱۳۸۵ ش) ^۱ براى اين جانب نقل كردند كه:
شخصاً از آقا سيدعلى قاضى شنيدم كه فرمود: «مدّتى است كه فكر مى‏كنم: اگر در بهشت، نگذارند ما نماز بخوانيم، چه كنيم؟!».
آية اللَّه فهرى، اضافه كرد كه ايشان جمله ياد شده را با لهجه تركى شيرينى، ادا مى‏فرمود.
همچنين آية اللَّه فهرى نقل كردند كه:
سيّد على اكبر اَعمى‏ ^۲ مى‏گفت: مدّت ده روز براى من، حالتى دست داد كه هر مشكلى داشتم، حل مى‏شد. شبهه‏اى در حال نماز برايم پيش آمد و آن، اين بود كه: چگونه ممكن است افرادى همچون اُوَيس قَرَن و... ، يك شب تا صبح، سجده كنند...؟
با اين ذهنيت به ركوع رفتم و گفتم: «سُبحانَ رَبّىَ الْعظيمِ وبِحَمدِه». خيلى لذّت بردم. دو باره گفتم. لذّتم بيشتر شد. همچنان، هر چه بيشتر اين ذكر را مى‏گفتم، بيشتر لذّت مى‏بردم ... .
بدين سان، شبهه من برطرف شد كه اهل معرفت كه از انس با خدا خسته نمى‏شوند، به دليل لذّتى است كه از نظر معنوى، احساس مى‏كنند.
آية اللَّه بهجت نيز نقل كرده‏اند كه:
آقا ميرزا حسينِ ميرزا خليل تهرانى، ^۳ در سنّ نوزده سالگى مى‏فرموده: «غذا خوردن براى من، مانند اين است كه انبان و كيسه‏اى را پر كنم. من از خوردن غذا