۱۲۳.امام رضا عليه السلام : حكمت نماز، اقرار به ربوبيت خداوند عزّ وجلّ و نفى شريك از اوست. ايستادن در پيشگاه جبروت الهى عزّ وجلّ ، با خوارى و بيچارگى، افتادگى و اعتراف و درخواست بخشش گناهانِ گذشته است. صورت نهادن بر خاك در هر روز براى بزرگداشت خداوندِ بزرگ بشكوه است، تا به ياد او بدون فراموشى و سرمستى ، و خاشع و خاكسار و راغب، خواهان فزونى دين و دنياى خود باشد. افزون بر اينها، نماز، تداوم ذكر خداوند عزّ وجلّ در شب و روز است تا بنده، مالك و مدبّر و آفريدگارش را از ياد نبرد ، و گرنه سرمستى و طغيان مىكند و اين، در ياد كردن او از پروردگارش عزّ وجلّ و ايستادن در پيشگاهش امكانپذير است، كه او را از گناهان و از انواع فساد باز مىدارد.
۳ / ۳
پيراستن از كبر
۱۲۴.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله : خداوند ، ايمان را براى پاك كردن از شرك، و نماز را براى پيراستن از كبر واجب كرد.
۱۲۵.امام على عليه السلام - در بيان حكمت واجبات - : از جمله، خداوند از بندگان مؤمنش با نمازها، زكاتها و جدّيت در روزهدارى در روزهاى معيّن ، محافظت مىكند تا جوارح آنان را آرام كند، ديدههايشان را خاشع نمايد، روحشان را رام گرداند، دلهايشان را خاضع كند و غرور را از آنان بزدايد، و نيز به خاطر آنچه در آن است از : به خاك افتادن فروتنانه رخسارهاى شريف و چسباندن خاشعانه عزيزترين اندامها به زمين و نيز رسيدن شكمها به پشت از روزهدارى، براى اظهار خضوع.
