۱۱۳۳.مصباح المتهجّد - به نقل از مُفَضّل بن عُمَر - : امام صادق عليه السلام را ديدم كه نماز جعفر [طيّار ]خواند. سپس دستانش را بلند كرد و اين دعا را خواند: «اى پروردگارم! اى پروردگارم!» تا نفس قطع شد. «پروردگارا ! پروردگارا !» تا نفس قطع شد . «پروردگارم! پروردگارم!» تا نفس قطع شد . «اى خداى يكتا ! اى خداى يكتا !» تا نفس قطع شد. «اى زنده ! اى زنده !» تا نفس قطع شد . «اى گستردهمهر! اى گستردهمهر!» تا نفس قطع شد. «اى مهربان! اى مهربان!» تا نفس قطع شد . «اى مهربانترينِ مهربانها !» هفت بار گفت .
سپس گفت : «سخن را با ستايش تو مىآغازم، ثناى تو را بر زبان مىآورم و تو را تمجيد مىكنم، در حالى كه ستايشِ تو را نهايتى نيست. تو را ثنا مىگويم، و كيست كه به منتهاى ثناى تو رسد؟! تو را تمجيد مىكنم، و كجا مخلوق تو مىتواند به عمق شناخت مجد و عظمت تو نايل آيد؟! كِى بوده است كه تو به فضلت ستوده نشده باشى، و به مجد و بزرگى موصوف نباشى، و از سر بردبارىات ، به جانب گنهكاران باز نگشته باشى؟! ساكنان زمينت از اطاعت تو سر باز زدند؛ ولى تو به جود خود، آنان را نواختى و به فضلت بر ايشان سخاوت نمودى و به كرمت سودشان رساندى. اى آن كه معبودى جز تو نيست و بندهپرور و شكوهمند و صاحب ارجمندى هستى!».
و به من فرمود : «اى مفضّل ! هنگامى كه حاجت مهمّى دارى، اين نماز را بخوان و اين دعا را بكن و حاجتت را بخواه ، كه خداوند ، حاجتت را روا مىكند - إن شاء اللَّه - و اعتماد بر اوست» .
