۱۱۱۷.امام صادق عليه السلام : براى كار بزرگ و ترسناك، دو ركعت نمازى را مىخوانى كه زهرا عليها السلام مىخواند . در ركعت اوّل، حمد و پنجاه بار سوره توحيد، و در ركعت دوم، مانند آن را مىخوانى و چون سلام دادى، بر پيامبر صلى اللَّه عليه وآله درود مىفرستى و سپس دستانت را بالا مىبرى و مىگويى: خدايا ! با [يارى] ايشان به تو روى مىآورم، و با حقّ بزرگ ايشان - كه حقيقتِ آن را جز تو نمىداند - ، به تو توسّل مىجويم و نيز به حقّ كسى كه حقّش نزد تو بزرگ است، و به نامهاى زيبا و كلمههاى كاملت كه مرا فرمان دادهاى تو را با آنها بخوانم ، و تو را با آن نام بزرگت مىخوانم كه ابراهيم عليه السلام را فرمان دادى پرنده را با آن بخواند و [او خواند و ]پرنده اجابت كرد ، و به آن نام بزرگت كه به آتش گفتى : "بر ابراهيم، سرد و سلامت باش" و آن ، چنان شد، و به محبوبترين و شريفترين نامهايت نزد خودت و بزرگترين آنها پيش خودت و نامى كه سريعترين پاسخ را در پى دارد و براى درخواست، كارآمدترين است و به آنچه تو شايسته و سزاوار و مستحقّ آنى، و به تو توسّل مىجويم و رغبت مىورزم و از تو صدقه مىجويم و از تو آمرزش مىطلبم و از تو بخشش مىخواهم و به سوى تو زارى و خوارى مىكنم و پيش روى تو خضوع و براى تو خشوع مىكنم و زشتى رفتارم را برايت اقرار مىكنم و تو را مىستايم و به تو اصرار مىكنم، و به [حقّ ]كتابهايى كه بر پيامبرانت و فرستادگانت - كه درودهايت بر همه ايشان باد - فرو فرستادى، از تورات و انجيل تا قرآن بزرگ، از آغاز تا پايان آن ، كه در آن ، اسم اعظم توست و نيز به نامهاى بزرگت كه در آن است، به تو تقرّب مىجويم.
از تو مىخواهم كه بر محمّد و خاندانش، درود فرستى و گره از كار محمّد و خاندانش بگشايى و گشايش كارم را قرين گشايش آنان گردانى و فَرَج آنان را مقدّم بدارى و درهاى آسمان را به خاطر دعايم در اين روز بگشايى و در اين روز و در اين شب، اجازه گشايش كار من و دادن خواسته و آرزويم را در دنيا و آخرت بدهى، كه فقر و آسيب به من رسيده و نادارى ، مرا تسليم كرده و نياز ، مرا به پناه آوردن [به تو ]كشانده و مُهر خوارى خوردهام و بينوايى بر من چيره گشته و كارم تمام شده و خطا گرداگرد مرا فرا گرفته است ، و اين ، وقتى است كه به اوليايت در آن ، وعده اجابت دادهاى . پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و با دست راست شفا دهندهات، آنچه را در من است، مسح كن و با ديده رحمتت به من بنگر، و مرا در رحمت گستردهات در آور و با آن رويَت به من روى آور كه چون با آن به اسير رو كنى، رهايش مىنمايى و چون به گمراه رو كنى، هدايتش مىكنى و چون به سرگشته رو كنى، مأوايش مىدهى، و چون به فقير رو كنى، توانگرش مىكنى و چون به ناتوان رو كنى، پرتوانش مىكنى و چون به ترسان رو كنى، ايمنش مىكنى، و مرا در رويارويى دشمنت و دشمنم (شيطان) تنها مگذار، اى صاحب شُكوه و اكرام !
اى كه جز او، نمىداند او چگونه است و كجاست و توانايىاش چيست ! اى كه هوا را با آسمان ، جلو گرفت و زمين را درون آب نمود و نيكوترين نامها را براى خود برگزيد ! اى كه خود را به آن نامى ناميد كه هر خواهانى او را با آن بخواند، حاجتش روا مىشود ! تو را به آن نام مىخوانم ، كه من شفيعى قوىتر از آن ندارم، و به حقّ محمّد و خاندان محمّد، بر محمّد و خاندانش درود فرست و حاجتهاى مرا روا كن و صدايم را به محمّد، على، فاطمه، حسن، حسين، على، محمّد، جعفر، موسى، على، محمّد، على، حسن و حجّت - كه درودهاى خدا و بركات و رحمتش بر ايشان باد - برسان، تا شفاعت مرا نزد تو بكنند و تو نيز ايشان را شفيع من بگردانى و مرا ناكام باز نگردانى، و به حقّ يگانگى خودت و به حقّ محمّد و خاندان محمّد، بر محمّد و خاندانش درود فرست و برايم فلان و فلان كن، اى كريم!» .
