۱۰۶۶.تهذيب الأحكام - به نقل از ابو حمزه ثُمالى - : على بن الحسين (زين العابدين عليه السلام) را ديدم كه نماز مىخوانْد و ردايش از شانههايش افتاد؛ ولى آن را صاف نكرد تا از نمازش فارغ شد. علّت را از ايشان جويا شدم . فرمود: «واى بر تو! آيا مىدانى جلوى چه كسى بودم؟ از نماز بنده ، جز آنچه را به آن توجّه داشته ، نمىپذيرند».
گفتم: فدايت شوم! هلاك شديم!
فرمود: «هرگز! خداى متعال ، آن نمازها را با نافلهها كامل مىكند».
۱۰۶۷.امام باقر عليه السلام : اگر انسان يك نماز كامل بخواند، همه نمازهايش قبول مىشود، حتى اگر آنها كامل نباشند و اگر همه نماز را تباه كند، هيچ چيزى از آن قبول نمىشود و نافله و فريضه او محسوب نمىگردد. نافله (نماز مستحبّى) تنها در صورت قبولى فريضه، قبول مىشود و هنگامى كه انسان، نماز واجبش را ادا نكند، نافله او قبول نمىشود و نافله تنها براى اين قرار داده شده كه آنچه از فريضه تباه شده است ، با آن تكميل شود.
۱۰۶۸.امام صادق عليه السلام : هر كس نماز بگزارد و به نمازش توجّه داشته باشد و در آن با خود سخن نگويد و از آن غافل نشود ، خداوند تا هنگامى كه او توجّه دارد، به او توجّه مىكند . پس گاه ، نيم يا يك چهارم و يك سوم و يك پنجم نماز بالا مىرود و از اين رو به نماز نافله فرمان يافتهايم تا آنچه از نماز واجب رفته است، كامل شود.
