۸۱۸.صحيح البخارى - به نقل از عمرو بن ميمون اودى - : سعد بن ابى وقّاص ، اين كلمات را به پسرانش مىآموخت، همان گونه كه آموزگار به كودكان، نوشتن ياد مىدهد. او مىگفت: پيامبر خدا با اين كلمات پس از هر نماز، به خدا پناه مىجست: «خدايا ! از ترس ، به تو پناه مىبرم. از اين كه به پستترين بخش عمر باز گردم، به تو پناه مىبرم . از فتنه دنيا به تو پناه مىبرم، و از عذاب قبر به تو پناه مىبرم».
۸۱۹.مصباح المتهجّد - در بيان بخشى از دعاى نهان - : اى محمّد ! به كسانى كه خواهان نزديك شدن به من هستند، بگو: به علم يقين بدانيد كه پس از واجبات، برترين وسيله نزديكى جستن به من ، اين سخن است: «خدايا ! هيچ يك از آفريدههايت صبح نكرد كه به او، احسانى بهتر و كرامتى ماندگارتر و بخششى روشنتر و مدارايى بيشتر و احاطهاى فراگيرتر و توجّهى شديدتر، از آنچه به من دارى، داشته باشى، هر چند همه آفريدهها در اين باره، مانند من مىانديشند.
اى كه گواهىاش كفايت كننده است ! گواهى بده و من تو را صادقانه گواه مىگيرم كه تو با بخشش و منّت به من نعمتت را ارزانى داشتى؛ اما سپاسگزارى از سوى من ، اندك است. اى انجام دهنده هر چه اراده مىكنى ! بر محمّد و خاندان او درود فرست و امانى در برابر روا شدن خشمت به خاطر اندك بودن سپاسگزارىام ، گرداگرد من بكش و افزون بر همه نعمتهايى كه به من دادهاى، سايه آمرزشت را بر من بگستر و باران نيكىات را بر من فرو ريز و درون زشت مرا ناديده بگير و دلم را براى خشنودى خودت به آزمون در آور و آنچه را در آيين تو براى نزديك شدن به تو كردهام، خالص و بىآلايش براى خودت قرار بده و از همراهىاش با شبهه يا فخرفروشى و رياكارى باز دار، اى كريم!».
