۷۳۳.امام صادق عليه السلام : هنگامى كه به نماز ايستادى، بدان كه در پيشگاه خداوند هستى و اگر او را نمىبينى، بدان كه او تو را مىبيند. پس به نمازت توجّه كن . آب بينى و آب دهان مينداز، انگشتانت را نشكن، هنگام ايستادن ، دستانت را به پشتت مبر و بر سُرينت (باسَنَت) مگذار، ۱ كه گروهى به جهت انگشت شكستن و دست بر باسن نهادن، كيفر شدند.
۷۳۴.امام رضا عليه السلام : مبادا در نمازت تنبلى و يا در آن سستى كنى و يا حقّش را خوار بشمارى و يا حد و مرزش را تباه نمايى و يا مانند نوك زدن خروس، تند و كوتاه سجده كنى و يا نمازت را سبك بگيرى و يا به جاى آن به كالاى دنيا سرگرم شوى و يا در غير وقتش بخوانى ... .
هر گاه خواستى به نماز برخيزى، سست و خوابآلود و شتابان و بازىكنان بر نمىخيزى ؛ بلكه آن را با آرامش و وقار و درنگ به جا مىآورى . و فروتن و افتاده باش ؛ فروتن و افتاده براى خداى عزّ وجلّ با هالهاى از بيم و هراس، اميدوار و بيمناك، همراه با آرامش و ترس و احتياط. پس در پيشگاه او همچون بنده گناهكار فرارى در پيش اربابش بايست. پاهايت را در يك رديف قرار ده و خود را راست نگه دار و به راست و چپ ، روى مگردان، گويا كه او را مىبينى ، كه اگر تو او را نمىبينى، او تو را مىبيند. با ريشت و هيچ يك از اندامت بازى مكن و انگشتانت را مشكن و بدنت را مخاران و به بينى و يا لباست مشغول مشو و در حالى كه بر دهانت چيزى بستهاى، نماز مخوان و براى زنان جايز نيست كه با نقاب نماز بخوانند.
هنگام ايستادن، ديدهات به سجدهگاهت باشد و اظهار بىتابى و بىقرارى و ترس كن و با اين حالت به سوى خداى عزّ وجلّ اشتياق نشان بده و سنگينىات را گاه بر اين پا و گاه بر ديگرى مينداز و همچون كسى كه آخرين نمازش را مىخواند، نماز بگزار، گويى مىبينى كه ديگر هرگز نماز نمىخوانى. بدان كه در پيشگاه [خداى ]جبّار هستى. با هيچ چيز ، بازى مكن و در خود فرو مرو و دلت را [براى نماز ]خالى ساز و به نمازت مشغول باش و دستانت را رها كن و بر رانهايت بنه.
به هنگام آغاز نماز، تكبير بگو و دستانت را تا رو به روى گوشهايت بالا ببر و انگشتان شست را از برابر گوشهايت مگذران و در نماز واجب ، دستانت را آن اندازه بالا مياور تا از سرت بگذرد، گرچه در نماز مستحب و وَتر ، اشكالى ندارد.
هنگامى كه ركوع كردى، برآمدگى زانوانت را با كف دستانت در بر گير و انگشتانت را از هم باز كن و پس از سر بر داشتن از ركوع، راست بايست تا همه مفصلها به جاى خود برگردند. سپس سجده كن و پيشانىات را بر زمين بنه و كف دستانت را بر خاك بگذار و انگشتانت را به هم بچسبان و آنها را رو به قبله قرار بده.
هنگام نشستن ، بر سمت راست بدنت منشين ؛ بلكه آن را بلند كن و بر سرينت بنشين و يك دستت را بر دست ديگرت مگذار ؛ بلكه آن دو را رها كن؛ چرا كه آن، كار همان تكفير و دست بر هم نهادن اهل كتاب است . و در نمازت، خميازه مكش، آروغ مزن و با تمام سعى و توان، مانع آن دو شو و هنگامى كه عطسه كردى، بگو: «الحمد للَّه ؛ سپاس ، مخصوص خداوند است» و بر سجدهگاهت پا مگذار و پس و پيش مرو، و در حالى كه يكى از دو پليدى (ادرار و مدفوع) در تو هست، نماز مخوان و اگر در نماز، فشارى احساس كردى، نماز را رها كن، مگر اين كه بتوانى بر آن صبر كنى ، بدون اين كه به نمازت زيانى برساند ، و با همه دلت به خداوند روى آور تا خداوند به تو روى آورد.
وضو را كامل بگير و پيشانى را بر خاك بمال. هنگامى كه به نمازت روى آورى، خداوند به تو روى مىآورد و هنگامى كه روى بگردانى، خدا نيز از تو روى مىگرداند.
