احتمال تحریف، اعجاز قرآن را مخدوش می‌کند. معروف است که قرآن، معجزه اصلی پیامبر اسلام است و یکی از وجوه اعجاز که اهل کلام برای قرآن ذکر کرده‌اند، هماهنگی و عدم تناقض آیات قرآن است که از آیه: (أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ کانَ مِنْ عِنْدِ غَیرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِیهِ اخْتِلافاً کَثیراً) ۱ برداشت شده است. با احتمال تحریف، هماهنگی و عدم تناقض قرآن نمی‌تواند اثبات شود؛ زیرا تحقّق هماهنگی با وجود همه آیات و سوره‌ها حاصل می‌شود.
پیداست تحریف‌ناپذیری قرآن با نفی وقوع تحریف در آن، یکی نیست. با قول به تحریف‌ناپذیری، شواهد و قرائن وقوع تحریف، از درجه اعتبار، ساقط و در فرض درستی سند باید توجیه و تأویل شوند، چنان که با قول به امکان تحریف، بستر برای پذیرش وقوع آن، فراهم می‌شود. مصونیت قرآن از تحریف، از زاویه امکان و وقوع، بدون مرزبندی روشن، از دیرباز، مورد گفت و گو بوده است.۲
دلایل تحریف‌ناپذیری قرآن
بر تحریف‌ناپذیری قرآن، به قرآن، روایات و عقل، کم و بیش استدلال شده است.
آیاتی که به آنها بر تحریف‌ناپذیری قرآن استدلال شده، بین یک، دو و چهار آیه در نوسان اند. معروف‌ترین آیه که گویا همگان آن را به معنای مطلوب، دیده یا حدس زده‌اند، آیه ۹ از سوره حجر است که «آیه حفظ» نامیده شده است. پس از آن، آیه۴۲ از سوره فصّلت با عنوان «آیه نفی باطل» قرار دارد. گاه نیز به دو آیه ۳۲ سوره توبه با عنوان «آیه اطفای نور الهی» و آیات ۲۶ _ ۲۸ از سوره جن با عنوان «آیه رصد الهی» استدلال شده است.
آیه حفظ: (إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ؛ ما قرآن را فرو فرستادیم و آن را حفظ خواهیم نمود). به قول آشنایان به ادبیّات عرب، در این آیه ویژگی‌های لفظی و نحوی‌ای
