۲۱۹. امام على عليه السلام : به نشانِ دانش ، بيم بسنده باشد .

۲۲۰. امام على عليه السلام : تو را در دانش ، بيم از خداى عزّ و جلّ بس باشد ، و در نادانى تو همين بس كه از عقلت (يا علمت) خوشت بيايد .

۲۲۱. امام على عليه السلام : نهايت شناخت ، بيم [ از خداوند] است .

۲۲۲. امام على عليه السلام : داناترينِ شما ، بيمناك‏ترين شماست .

۲۲۳. امام على عليه السلام : هر دانشمندى ، بيمناك است .

۲۲۴. امام على عليه السلام : داناترين مردم ، بيمناك‏ترين آنان از خداوند سبحان است .

۲۲۵. امام على عليه السلام : نهايت دانش ، بيم از خداى سبحان است .

۲۲۶. امام زين العابدين عليه السلام : [بار الها !] تو منزهى! در ميان آفريدگانت ، بيمناك‏ترين از تو ، داناترين ايشان‏اند به تو ، و خاضع‏ترين آنان در برابرت كوشاترين آنها در كار طاعت توست ، و خوارترين آنها نزد تو ، كسى است كه تو او را روزى مى‏دهى ، ولى جز تو را مى‏پرستد .

۲۲۷. امام صادق عليه السلام : بيم از خداوند ، در دلالت بر دانايى بس باشد و فريفته شدن به [ كَرَم ]او بر نادانى .^۱

۲۱۹. عنه عليه السلام : كَفى‏ بِالخَشيَةِ عِلماً.^۱

۲۲۰. عنه عليه السلام : حَسبُكَ مِنَ العِلمِ أن تَخشَى اللَّهَ عزّ و جلّ ، وحَسبُكَ مِنَ الجَهلِ أن تُعجَبَ بِعَقلِكَ - أو قالَ : بِعِلمِكَ -.^۲

۲۲۱. عنه عليه السلام : غايَةُ المَعرِفَةِ الخَشيَةُ.^۳

۲۲۲. عنه عليه السلام : أعلَمُكُم أخوَفُكُم.^۴

۲۲۳. عنه عليه السلام : كُلُّ عالِمٍ خائِفٌ.^۵

۲۲۴. عنه عليه السلام : أعظَمُ النّاسِ عِلماً أشَدُّهُم خَوفاً للَّهِ‏ِ سُبحانَهُ.^۶

۲۲۵. عنه عليه السلام : غايَةُ العِلمِ الخَوفُ مِنَ اللَّهِ سُبحانَهُ.^۷

۲۲۶. الإمام زين العابدين عليه السلام : سُبحانَكَ ! أخشى‏ خَلقِكَ لَكَ أعلَمُهُم بِكَ ، وأخضَعُهُم لَكَ أعمَلُهُم بِطاعَتِكَ ، وأهوَنُهُم عَلَيكَ مَن أنتَ تَرزُقُهُ وهُوَ يَعبُدُ غَيرَكَ !^۸

۲۲۷. الإمام الصادق عليه السلام : كَفى‏ بِخَشيَةِ اللَّهِ عِلماً ، وكَفى‏ بِالاِغتِرارِ بِهِ جَهلًا.^۹