۱۹۵۰. پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : دانشمندى كه به مردم خير مى‏آموزد و خود را فراموش مى‏كند ، مانند چراغ است كه به مردم ، روشنى مى‏دهد و خود مى‏سوزد .

۱۹۵۱. پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : دانشى كه بدان عمل نمى‏شود ، مانند گنجى است كه از آن خرج نمى‏شود ؛ صاحبش در گردآورى‏اش خود را به رنج مى‏اندازد و به سودش نمى‏رسد .

۱۹۵۲. پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : دانش بى‏سود ، مانند گنجى است كه در راه خدا خرج نشود .

۱۹۵۳. پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله : مَثَل كسى كه مى‏نشيند تا حكمت بشنود ، سپس از گوينده آن چيزى جز بدترين شنيده‏هايش را نقل نمى‏كند ، مانند كسى است كه نزد شبانى بيايد و بگويد : «براى من ميشى از گوسفندانت را قربانى كن» و او بگويد : «برو و گوشِ بهترين آنها را بگير [و بياور]» . پس برود و گوش سگ گلّه را بگيرد [و بياورد] .

۱۹۵۴. امام على عليه السلام : دانشمند عمل كننده به غير دانشش ، مانند نادان سرگردانى است كه از نادانى‏اش نجات نيابد .

۱۹۵۵. امام على عليه السلام : دانشمند بى‏عمل ، مانند تيرانداز بى زه (كمان) است .

۱۹۵۰. عنه صلى اللّه عليه و آله : مَثَلُ العالِمِ الَّذي يُعَلِّمُ النّاسَ الخَيرَ ويَنسى‏ نَفسَهُ كَمَثَلِ السِّراجِ يُضي‏ءُ لِلنّاس ويُحرِقُ نَفسَهُ.^۱

۱۹۵۱. عنه صلى اللّه عليه و آله : العِلمُ الَّذي لا يُعمَلُ بِهِ كَالكَنزِ الَّذي لا يُنفَقُ مِنهُ ، أتعَبَ صاحِبُهُ نَفسَهُ في جَمعِهِ ولَم يَصِل إلى‏ نَفعِهِ.^۲

۱۹۵۲. عنه صلى اللّه عليه و آله : إنَّ مَثَلَ عِلمٍ لا يَنفَعُ كَمَثَلِ كَنزٍ لا يُنفَقُ في سَبيلِ اللَّهِ.^۳

۱۹۵۳. عنه صلى اللّه عليه و آله : مَثَلُ الَّذي يَجلِسُ يَسمَعُ الحِكمَةَ ثُمَّ لا يُحَدِّثُ عَن صاحِبِهِ إلّا بِشَرِّ ما يَسمَعُ، كَمَثَلِ رَجُلٍ أتى‏ راعِياً فَقالَ: يا راعي، أجزِرني شاةً مِن غَنَمِكَ، قالَ: اِذهَب فَخُذ بِاُذُنِ خَيرِها، فَذَهَبَ فَأَخَذَ بِاُذُنِ كَلبِ الغَنَمِ.^۴

۱۹۵۴. الإمام عليّ عليه السلام : إنَّ العالِمَ العامِلَ بِغَيرِهِ كَالجاهِلِ الحائِرِ الَّذي لا يَستَفيقُ عَن جَهلِهِ.^۵

۱۹۵۵. عنه عليه السلام : العالِمُ بِلا عَمَلٍ كَالرّامي بِلا وَتَرٍ.^۶