۱۵۵۵. امام حسين عليه السلام : اگر دانشمند ، همه آنچه مى‏گفت ، نيكو و درست بود ، شايد از خودپسندى ديوانه مى‏شد . دانشمند ، آن است كه درستى‏هايش فراوان باشد .

۱۵۵۶. امام كاظم عليه السلام - به هشام - : اى هشام! خداوند ، هر كس را با سه چيز اكرام كند ، بى‏گمان به او لطف كرده است : خردى كه از پس هواى نفسش برآيد ، دانشى كه از پس نادانى‏اش برآيد و توانگرى‏اى كه ترس از تهى‏دستى‏اش را كفايت كند .

۱۵۵۷. امام هادى عليه السلام : برتر از دانش ، حامل آن است .

۱۵۵۸. إرشاد القلوب‏ : امام جواد عليه السلام فرمود : «دو نفر گرد نيامدند ، جز آن كه برتر آنها نزد خدا ، ادب آموخته‏ترينِ آن دو باشد» .
گفته شد : اى پسر فرستاده خدا! ما فضيلت او را نزد مردم دانستيم ؛ ولى برترى وى نزد خدا ، از چه روست ؟
فرمود : «چون قرآن را همان گونه كه نازل شده است ، مى‏خواند و حديث ما را آن گونه كه گفته‏ايم ، روايت مى‏كند و در دعايش خدا را با شيفتگى و اصرار مى‏خواند» .

۱۵۵۹. ربيع الأبرار : موسى عليه السلام گفت : خداى من! كدام‏يك از مردم نزد تو محبوب‏ترند؟
فرمود : «دانشمندى كه دانشمند ديگرى را مى‏جويد» .

۱۵۵۵. الإمام الحسين عليه السلام : لَو أنَّ العالِمَ كُلَّ ما قالَ أحسَنَ وأصابَ لَأَوشَكَ أن يُجَنَّ مِنَ العُجبِ ، وإنَّمَا العالِمُ مَن يَكثُرُ صَوابُهُ.^۱

۱۵۵۶. الإمام الكاظم عليه السلام - لِهِشام - : يا هِشامُ ، مَن أكرَمَهُ اللَّهُ بِثَلاثٍ فَقَد لَطَفَ لَهُ : عَقلٍ يَكفيهِ مَؤونَةَ هَواهُ ، وعِلمٍ يَكفيهِ مَؤونَةَ جَهلِهِ ، وغِنًى يَكفيهِ مَخافَةَ الفَقرِ.^۲

۱۵۵۷. الإمام الهادي عليه السلام : أرجَحُ مِنَ العِلمِ حامِلُهُ.^۳

۱۵۵۸. إرشاد القلوب : قالَ الجَوادُ عليه السلام : مَا اجتَمَعَ رَجُلانِ إلّا كانَ أفضَلُهُما عِندَ اللَّهِ آدَبَهُما .
فَقيلَ : يَابنَ رَسولِ اللَّهِ قَد عَرَفنا فَضلَهُ عِندَ النّاسِ ، فَما فَضلُهُ عِندَ اللَّهِ؟
فَقالَ : بِقِراءَةِ القُرآنِ كَما اُنزِلَ ، ويَروي حَديثَنا كَما قُلنا ، ويَدعُو اللَّهَ مُغرَماً بِدُعائِهِ .^۴

۱۵۵۹. ربيع الأبرار : قال موسى عليه السلام : يا إلهي مَن أحَبُّ النّاسِ إلَيكَ؟
قالَ : عالِمٌ يَطلُبُ عالِماً.^۵