را نشنيده‏ايد كه فرمود : «إِنَّا سَنُلْقِى عَلَيْكَ قَوْلًا ثَقِيلاً؛^۱ ما سخنى گران‏سنگ بر تو القا مى‏كنيم» ؟ دانش ، سراسر گران‏سنگ است .^۲
همچنين از قاسم بن محمّد بن ابى‏بكر^۳ - كه مسلمانان بر علم و فقاهت وى اتّفاق داشتند - مطلبى را پرسيدند و او پاسخ داد : بلد نيستم .
پرسشگر گفت : من به سوى تو آمده‏ام و غير از تو كسى را نمى‏شناسم .
قاسم پاسخ داد : به ريش بلند و فراوانىِ مردم پيرامون من نگاه مكن . به خدا سوگند كه پاسخ تو را نمى‏دانم .
در اين هنگام ، شيخى از خاندان قريش كه در كنار وى نشسته بود ، گفت : اى برادر زاده! همواره اين گونه باش . به خدا سوگند ، مجلسى بزرگوارتر از مجلس امروز تو نديدم .
قاسم گفت : به خدا اگر زبانم را ببُرند ، بيشتر دوست دارم تا آن كه درباره چيزى كه نمى‏دانم ، سخن بگويم .^۴
همچنين از محمّد بن شرف‏شاه استرآبادى، روايت شده است كه روزى زنى به خانه او داخل شد و از مسائل دشوار حيض سؤال كرد . وى در پاسخ ، عاجز ماند . زن گفت : دنباله دستارت تا وسط كمرت مى‏رسد و از پاسخ دادن به زنى عاجزى؟!
او پاسخ داد : خاله جان! اگر من پاسخ هر سؤالى را مى‏دانستم ، دستارم به شاخ گاو فلك (صورت فلكى گاو در آسمان) مى‏رسيد^۵ .^۶

خداوند متعال ، در داستان موسى و خضر عليهما السلام دانشمندان را ادب آموخته است ، بويژه آن جا كه موسى عليه السلام دانش را به خداى متعال احاله نداد ، آن جا كه از وى پرسيده شده : آيا كسى از تو داناتر پيدا مى‏شود؟^۱ و آنچه از آيات اشاره كننده به تواضع موسى عليه السلام ^۲ و عظمت خضر عليه السلام فهميده مى‏شود .^۳

شهيد ثانى ، در جايى ديگر مى‏گويد :
چهل و هشت مسئله از مالك بن انس سؤال شد . وى در ۳۲ مورد گفت «نمى‏دانم» .^۴
در روايت ديگرى آمده كه وى در پنجاه مسئله ، مورد پرسش قرار گرفت و حتّى به يكى از آنها پاسخ ندا^۵ و همواره مى‏گفت : هر كس از مسئله‏اى پرسيده مى‏شود ، شايسته است كه پيش از پاسخ دادن ، خود را به بهشت و جهنّم عرضه كند و ببيند كه آيا راه رهايى دارد و آن گاه به پاسخ گفتن بپردازد .^۶
روزى وى از مسئله‏اى مورد سؤال قرار گرفت و گفت : «نمى‏دانم» .
به او گفتند : اين مسئله آسانى است .
وى به خشم درآمد و گفت : هيچ چيز در دانش ، آسان نيست . آيا سخن خداى متعال