فرمود : «مى‏گوييد : خدا ، داناتر است» .^۱
امام باقر عليه السلام نيز فرموده است : «آنچه را مى‏دانيد ، بگوييد و آنچه را نمى‏دانيد ، بگوييد : "خدا ، داناتر است" . گاه شده است كه شخصى با بيرون كشيدن آيه‏اى از قرآن [براى استشهاد به آن‏] ، به اندازه فاصله زمين تا آسمان از [ حقيقت ]دور مى‏افتد» .^۲
زرارة بن اعين مى‏گويد : از امام باقر عليه السلام پرسيدم : حقّ خدا بر بندگان چيست؟
فرمود : «آنچه را مى‏دانند ، بگويند و در مورد آنچه نمى‏دانند ، باز ايستند» .^۳
از امام صادق عليه السلام نقل شده است : «خداوند ، بندگان خويش را به دو آيه از كتاب خود ويژه گردانيده است : نگويند تا بدانند و آنچه را نمى‏دانند ، رد نكنند . خداى عزّ و جلّ فرمود : «أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِم مِّيثَقُ الْكِتَبِ أَن لَّايَقُولُواْ عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ؛^۴ آيا در كتاب [ آسمانى ]از آنها پيمان گرفته نشد كه درباره خدا جز حق نگويند؟» . همچنين مى‏فرمايد : «بَلْ كَذَّبُواْ بِمَا لَمْ يُحِيطُواْ بِعِلْمِهِ‏ى وَ لَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ؛^۵ بلكه چيزى را تكذيب كردند كه از آن آگاه نبودند و هنوز واقعيت آن براى ايشان روشن نشده بود» .^۶
از ابن عبّاس نقل شده است : هرگاه دانشمند «لا أدرى» را ترك گويد ، به هلاكتگاه

فضيلت اقرار به نادانى‏

ابن قُتَيبه از افلاطون نقل مى‏كند كه گفته است : اگر گفتن «نمى‏دانم» ادّعاى دانايى نبود ، هر آينه مى‏گفتم : من نمى‏دانم .^۱

شهيد ثانى، در مُنية المريد ، در باب آداب آموزگارى ، در ادب بيست و سوم مى‏گويد :
هر گاه [ آموزگار] از چيزى كه نمى‏داند ، پرسيده شود يا در درس خود با چيزى مواجه گردد كه بدان شناخت ندارد ، بر او واجب است كه بگويد : «نمى‏شناسم» يا «تحقيق نكرده‏ام» يا «نمى‏دانم» يا «بايد دوباره مراجعه كنم» و شايسته نيست كه از اين كار ، سر باز زند و از دانايىِ عالم است كه در آنچه نمى‏داند ، بگويد : «نمى‏دانم» و «خدا ، داناترست» .
امام على عليه السلام فرمود : «هر گاه از چيزى پرسيده شديد كه نمى‏دانيد ، پس بگريزيد» .
گفتند : گريختن چگونه است؟