۳۹۶. امام على عليه السلام : سفاهت با هم‏ترازت ، چون ستيز دو خروس با هم و به هم پريدن دو سگ است كه جز زخم خورده يا رسوا شده ، از هم جدا نمى‏گردند و اين ، نه كار حكيمان است ، نه روش خردمندان . شايد كه وى با تو بردبارى كند و در نتيجه ، از تو سنگين‏تر و بزرگوارتر شود و تو از او كاهيده و نكوهيده‏تر گردى .

۳۹۷. امام على عليه السلام : پُرگويى ، حكيم را مى‏لغزانَد و بردبار را ملول مى‏كند . پس پُرگويى مكن كه به ستوه مى‏آورى و كوتاهى مكن كه خوار مى‏گردى .

ر . ك : ص ۶۵۹ (ويژگيهاى دانشمندان) .

۳۹۶. عنه عليه السلام : سَفَهُكَ عَلى‏ مَن في دَرَجَتِكَ نِقارٌ كَنِقارِ الدّيكَينِ ، وهِراشٌ كَهِراشِ الكَلبَينِ ، ولَن يَفتَرِقا إلّا مَجروحَينِ أو مَفضوحَينِ ، ولَيسَ ذلِكَ فِعلَ الحُكَماءِ ولا سُنَّةَ العُقَلاءِ ، ولَعَلَّهُ أن يَحلُمَ عَنكَ فَيَكونَ أوزَنَ مِنكَ وأكرَمَ ، وأنتَ أنقَصَ مِنهُ وألأَمَ.^۱

۳۹۷. عنه عليه السلام : الإِكثارُ يُزِلُّ الحَكيمَ ، ويُمِلُّ الحَليمَ ، فَلا تُكثِر فَتُضجِرَ ، وتُفَرِّط فَتُهَن.^۲

راجع : ص ۶۵۸ (خصائص العلماء) .