۳۰۷. امام على عليه السلام : حكمت فرودست ، او را بر مىافرازد و نادانى فرادست ، او را پست مىسازد .
۳۰۸. امام على عليه السلام : هر كس از ميوه حكمتها بخورد ، لذّت را از دست نمىدهد .
۳۰۹. امام على عليه السلام : ثمره حكمت ، رستگارى است .
۳۱۰. امام على عليه السلام : اگر حكمت بر كوهها افكنده مىشد ، آنها را به جنبش مىآورد .
۳۱۱. امام على عليه السلام : آن كه حكمت به يارىاش برنخيزد ، چگونه بر جدايى اضداد شكيبايى ورزد؟
۳۱۲. امام على عليه السلام : آن كه حكمت را شناخت ، بر افزودن آن قرار از كف بداد .
۳۱۳. امام على عليه السلام : توانگرى خردمند ، به حكمتش و عزّت او به قناعتش است .
۳۱۴. امام على عليه السلام : بدانيد كه هيچ چيزى نيست ، جز آن كه دارندهاش به زودى از آن سير مىشود و او را ملول مىگرداند ، جز زندگى ؛ چرا كه در مرگ ، راحتى نمىيابد و اين ، همانند حكمت است كه حيات دل مرده و بينايى چشم نابينا و شنوايى گوش ناشنوا و سيرابى تشنه است ، و در آن ، همه توانگرى و سلامت است .
۳۱۵. امام على عليه السلام - در حكمتهاى منسوب به ايشان - : خوراك پيكرها ، غذا و خوراك خردها ، حكمت است . پس هرگاه يكى از آن دو خوراك خود را نيابد ، خراب و نابود مىگردد .
۳۱۶. امام على عليه السلام - در حكمتهاى منسوب به ايشان - : توانگر آن نيست كه دارايىاش اندكْ زمانى نزد او باشد و ديگرى بتواند آن را از وى بگيرد و پس از مرگش نيز براى او نماند ؛ بلكه دارايى حقيقى آن است كه همواره نزد مالكش باشد و نتوان آن را از وى گرفت و پس از مرگش هم براى او خواهد ماند و آن ، همان حكمت است .
