رسول است و رجوع به آنان، رجوع به رسول است. چه بسا حذف «اولی الأمر» در جمله دوم آیه، برای آگاهی دادن نسبت به جانشینِ پیامبر بودن اولو الأمر باشد و این که آنان، ادامه دهنده خط رسالت هستند.

از امام باقر علیه السلام روایت شده که در باره آیه «اولو الأمر» فرمود:

۰.هِیَ فی عَلِیٍّ وَ فِی الأَئِمَّةِ علیهم السلام، جَعَلَهُمُ اللّهُ مَواضِعَ الأَنبِیاءِ، غَیرَ أنَّهُم لا یُحِلُّونَ شَیئاً وَ لا یُحَرِّمُونَهُ.^۱

۰.این آیه در باره علی علیه السلام و امامان علیهم السلام است که خداوند، آنان را جانشین انبیا نموده است، با این تفاوت که آنان، چیزی را حلال یا حرام نمی‌کنند.

نیز از ایشان روایت شده که فرمود:

۰.ثُمَّ قالَ لِلنّاسِ: (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا) فَجَمَعَ المُؤمِنینَ إلىٰ یَومِ القِیامَةِ، (أَطِیعُوا اللهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ) إیّانا عَنىٰ خاصَّةً؛ فَإنْ خِفْتُم تَنازُعاً فِی الأَمرِ فَارْجِعُوا إلَى اللّهِ وَ إلَى الرَّسولِ وَ اُولی الأَمرِ مِنکُم، هٰکَذا نَزَلَت.^۲

۰.خداوند به مردم فرمود: (ای کسانی که ایمان آوردید!) خطاب به تمام مؤمنان تا روز قیامت است. (از خدا اطاعت کنید و از رسول و اولیای امر خود [نیز] فرمان برید). خداوند [از اولو الامر]، تنها ما را اراده کرده است. پس اگر از نزاعی در امور ترسیدید، به خدا و رسول و اولو الأمرتان، رجوع کنید که این معنا مراد الهی است.

همچنین از امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمود:

۰.نَزَلت: «فَإِنْ تَنازَعتُم فی شَی‏ءٍ فَارْجِعُوهُ إلَى اللّهِ و إلَى الرَّسولِ و إلىٰ أولِی الأَمرِ مِنکُم».^۳

۰.[این آیه] با این معنا نازل شده: [ای اهل ایمان!] اگر در امری با همدیگر اختلاف کردید، آن را به خدا و رسول و اولو الأمر خودتان ارجاع دهید.

عصمت اولو الأمر لازم نیست تا استدال شود که مصداق آن، تنها امامان شیعه هستند.

پاسخ: چون اطاعت از رسول و اولو الأمر در سیاق یک «أطیعوا» آمده است، همان لزوم اطاعت مطلقی که برای پیامبر خدا صلی الله علیه و آله ثابت می‌شود، برای اولو الأمر نیز اثبات می‌شود؛ چرا که اطاعت از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بی‌هیچ تردیدی، مطلق است. بنا بر این، همان گونه که تقیید اطاعت از رسول معنا ندارد، تقیید اطاعت از اولو الأمر نیز بی‌معنا خواهد بود.^۱

۲‌. اگر اطاعت از اولو الأمر هم واجب است، چرا در دنباله آیه، مردم را در منازعات و اختلافات، به اولو الأمر ارجاع نداده و مرجع حلّ دعوا را خدا و رسول، معرّفى کرده است؟^۲ در آیه چنین مى‏فرماید:

(فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِى شَىْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى ٱللهَ وَٱلرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ.

هرگاه در چیزى نزاع کردید، آن را به خدا و رسول، باز گردانید [و از آنان، داورى بخواهید]، اگر به خدا ایمان دارید).

پاسخ: ظاهر حرف «فاء» در (فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِى شَىْ‏ءٍ...) بیانگر مبتنی بودن (فَإِن تَنَازَعْتُمْ...) بر لزوم اطاعت از خدا و رسول و اولو الأمر است.^۳ بنا بر این، مقتضای سیاق آیه، ارجاع مخاصمات به خدا (قرآن)، پیامبر و اولو الأمر (معصومان) است؛ ولی چون صدر آیه، اطاعت از اولو الأمر را قرین اطاعت از رسول نموده است (یعنی همان گونه که باید به فرمان‌ها و داوری‌های پیامبر خدا تن داد، باید به فرمان‌ها و داوری‌های اولو الأمر نیز تن داد)، از تکرار جداگانه «اولی الأمر»، خودداری شده است و به ذکر رسول، اکتفا شده است.

همچنین وقتی اولو الأمر، جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله هستند، بنا بر این، سخن آنان نیز سخن