۴۴۰. امام باقر عليه‏السلام: گويى مردمى را مى‏بينم كه در مشرق زمين قيام كرده‏اند و حق را مطالبه مى‏كنند ؛ امّا به آنان داده نمى‏شود و باز مطالبه مى‏كنند ؛ ولى باز هم به آنان نمى‏دهند و چون وضع را اين گونه ديدند، شمشيرهاى خود را از نيام مى‏كشند و در اين زمان، آنچه را طلب كرده‏اند، به آنان مى‏دهند ؛ امّا آن را نمى‏پذيرند تا اين كه برخيزند و آن را به صاحب [و امام زمانِ] شما دهند. كشتگانِ آنان شهيدند. بدانيد كه اگر من آن زمان را درك كنم، جانم را براى صاحب اين امر نگه مى‏دارم.^۱

۴۴۱. المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از محمّد بن حنفيّه ـ: در خدمت على عليه‏السلام بوديم كه مردى در باره مهدى از ايشان سؤال كرد. على عليه‏السلام فرمود: «هيهات!». آن گاه با [انگشت] دستش هفت عدد شمرد و فرمود: «او در آخر الزمان ظهور مى‏كند، زمانى كه هر كس به خدا دعوت كند، كشته مى‏شود. خداوند متعال براى او مردمى را گرد مى‏آورد كه همانند تكّه‏هاى پراكنده ابرند. پس خداوند، دل‏هاى آنان را به هم الفت مى‏دهد، به طورى كه از هيچ كس نمى‏هراسند و از اين كه فردى به آنان بپيوندد، شادمان نمى‏شوند، به تعداد جنگجويان بدر هستند. پيشينيان، از آنان [در چيزى از فضايل] سبقت نجسته‏اند و آيندگان به پاى آنان نمى‏رسند. شمارشان به تعداد ياران طالوت‏است كه همراه او از نهر گذشتند».^۲

فصل دوم: زمينه‏سازان دولت اهل بيت علیهم السّلام

۴۳۸. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: از مشرق‏زمين، مردمى قيام مى‏كنند و زمينه را براى [ظهورِ] مهدى آماده مى‏سازند.^۱

۴۳۹. سنن ابن ماجة ـ به نقل از عبد اللّه‏ ـ: در خدمت پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله بوديم كه تعدادى از جوانان بنى هاشم آمدند. پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله چون آنان را ديد، اشك ديدگانش سرازير گشت و رنگش تغيير كرد. گفتم: ما هميشه در چهره شما حالتى مى‏بينيم كه ناراحتمان مى‏كند!
پيامبر فرمود: «ما خاندانى هستيم كه خداوند براى ما آخرت را بر دنيا برگزيد و اهل بيتم پس از من، بلا و آوارگى و در به درى خواهند ديد تا اين كه از جانب مشرق‏زمين، مردمى با پرچم‏هاى سياه مى‏آيند و خواهانِ خير (حكومت) مى‏شوند ؛ امّا به آنها داده نمى‏شود. پس مى‏جنگند و پيروز مى‏شوند و آنچه خواسته‏اند، به آنها داده مى‏شود ؛ امّا آن را نمى‏پذيرند تا اين كه حكومت را به مردى از اهل بيت علیهم السّلام من مى‏سپارند و او آن را پر از دادمى‏كند، همان گونه كه پُر از بيدادش كرده‏اند. پس هر يك از شما آن زمان را درك كرد، به آنها بپيوندد، حتّى اگر ناچار شود روىِ يخ، سينه‏خيز رود».^۲