رساند، از آن نخواهد آشاميد».^۱

۴۱۷. المعجم الكبير ـ به نقل از على بن ابى طلحه، وابسته بنى اميّه ـ: معاوية بن ابى سفيان با معاوية بن حديج به حج رفتند. اين معاويه يكى از ناسزاگوترين مردمان به على بود. وى در مدينه از ميان مسجد پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله گذشت. حسن بن على، در ميان جمعى از يارانش نشسته بود. به وى گفته شد: اين معاويه بن حديج است كه پيوسته به على عليه‏السلام ناسزا مى‏گويد.
فرمود: «اين مرد را نزد من آوريد».
يك نفر نزد معاويه رفت و گفت: تو را خواسته است. اجابت كن.
معاويه پرسيد: چه كسى؟
گفت: حسن بن على.
معاوية بن حديج نزد ايشان آمد و سلام كرد. حسن بن على عليه‏السلام گفت: «تو معاوية بن حديج هستى؟». او سه بار گفت: آرى.
حسن به او گفت: «همان كه به على ناسزا مى‏گويد؟».
گويى معاويه خجالت كشيد. حسن به او گفت: «هان! به خدا سوگند، اگر در كنار حوض [كوثر] بر او وارد شوى ـ كه البتّه گمان نمى‏كنم به كنار آن وارد شوى ـ، او را خواهى ديد كه دامن به كمر زده است و منافقان را همچون شتران بيگانه دور مى‏سازد. اين، سخن آن راستگوى راستين است كه: «و ناكام گشت هر كه دروغ بست»^۲».^۳

ر. ك: ص ۲۸۶ ح ۳۷۵.

فصل دوم: حرام بودن بهشت بر كسى كه به اهل بيت علیهم السّلام ستم كند

۴۱۴. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: بهشت بر كسى كه به اهل بيت علیهم السّلام من ستم كند و مرا با آزردن عترتم بيازارد، حرام گرديده است.^۱

۴۱۵. امام على عليه‏السلام: به خدا سوگند كه من با همين دو دست كوتاه خود، دشمنانمان را از رسيدن به حوض [كوثرِ] پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله دور مى‏كنم و دوستدارانمان را به كنار آن مى‏آورم.^۲

۴۱۶. المعجم الكبير ـ به نقل از انس بن مالك ـ: بر پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله وارد شدم. فرمود: «به من، كوثر داده شد».
گفتم: اى پيامبر خدا! كوثر چيست؟
فرمود: «نهرى است در بهشت كه طول و عرض آن از مشرق تا مغرب است. هركس از آن بياشامد، ديگر هرگز تشنه نمى‏شود و هر كس با آب آن، خود را بشويد، ديگر هرگز خاك‏آلود نمى‏شود. هر انسانى كه پيمان مرا بشكند يا اهل بيت علیهم السّلام مرا به قتل