حال اوّل بر گردد.^۱

۶ / ۹

رهايى از آتش دوزخ

۳۸۶. تاريخ بغداد ـ به نقل از بلال بن حمامه ـ: روزى پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله خندان و شادان به سوى ما آمد. عبد الرحمان بن عوف گفت: اى پيامبر خدا! براى چه مى‏خنديد؟
فرمود: «بشارتى از جانب پروردگارم به من رسيد: هنگامى كه خدا خواست فاطمه را به همسرى على در آورد، به فرشته‏اى دستور داد درخت طوبى را تكان دهد و او آن را تكان داد و اوراق مكتوبى پراكنده شدند. خداوند، فرشتگانى را ايجاد كرد كه آنها را جمع كردند. پس چون قيامت شود، آن فرشتگان در ميان خلايق مى‏گردند و هريك از دوستداران مخلص ما اهل بيت علیهم السّلام را ببينند، يكى از آن نوشته‏ها را به او مى‏دهند كه در آن، نوشته شده است: اين، امان‏نامه‏اى است از آتش، از جانب برادرم و پسرعمويم و دخترم براى رهايى مردان و زنانى از امّتم از آتش دوزخ».^۲

۶ / ۱۰

محشور شدن با اهل بيت علیهم السّلام

۳۸۷. امام على عليه‏السلام: پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله دست حسن و حسين را گرفت و فرمود: «هر كه مرا و اين

و هيچ بنده‏اى اهل بيت علیهم السّلام مرا دشمن نمى‏دارد، مگر اين كه در روز قيامت، خداوند، از او محجوب مى‏شود.^۱

۶ / ۷

ايمنى در روز قيامت

۳۸۲. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: هر كه ما اهل بيت علیهم السّلام را دوست بدارد، خداوند متعال، در روز قيامت، او را در [امن و] امان، محشور مى‏فرمايد.^۲

۳۸۳. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: دوست داشتن من و دوست داشتن اهل بيت علیهم السّلام من، در هفت جاى بسيار وحشتناك، سود مى‏بخشد: هنگام مردن، در قبر، روز محشر، هنگام دادن نامه اعمال، هنگام حساب، نزد ميزان و در عبور از صراط.^۳

۶ / ۸

استوارى بر صراط

۳۸۴. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: استوارترينِ شما بر صراط، كسى است كه علاقه‏اش نسبت به من و اهل بيتم بيشتر باشد.^۴

۳۸۵. امام صادق عليه‏السلام: هيچ يك از دوستان ما را نخواهى يافت كه هر دو پايش بلغزد ؛ بلكه هر گاه يك پايش بلغزد، به پاى ديگر خود تكيه مى‏كند تا اين كه پاى لغزيده‏اش به