برگزيدگان[خدا] و پيشتازان ما [به سوى حوض كوثر]، پيشتازان پيامبران اند».^۱

۵ / ۳

دشمن داشتنِ دشمن اهل بيت علیهم السّلام

۳۶۶. امام على عليه‏السلام ـ در باره آيه: «خدا براى هيچ مردى در درونش دو دل ننهاده است» ـ: دوست داشتن ما و دوست داشتن دشمن ما با هم در دل يك انسان جمع نمى‏شوند. [اين از آن روست كه] خداوند براى هيچ مردى در درونش دو دل ننهاده است كه با اين، دوست بدارد و با آن يكى، دشمن بدارد. دوستدار ما دوستى‏اش به ما را خالص مى‏گرداند، همان گونه كه طلا با آتش، خالص مى‏گردد و ناخالصى‏اش گرفته مى‏شود. پس هر كه مى‏خواهد محبّتش به ما را بداند، دل خود را بيازمايد. اگر در كنار محبّت ما، دشمن ما را نيز دوست داشت، بداند كه نه او از ماست و نه ما از اوييم و خدا و جبرئيل و ميكائيل، دشمن اويند و خداوند، دشمن كافران است».^۲

۳۶۷. امام صادق عليه‏السلام ـ در جواب كسى كه گفت: فلانى، شما را دوست مى‏دارد، منتها در برائت از دشمن شما ضعيف است ـ: هيهات! دروغ مى‏گويد كسى كه دَم از محبّت ما مى‏زند ؛ ولى از دشمن ما بيزارى نمى‏جويد.^۳

در عمل خود، مرا در اين محبّت يارى رسانيد و بدانيد كه ولايت [و دوستىِ] ما جز با پارسايى و كوشش به دست نمى‏آيد. هر كدام از شما بنده‏اى را به امامت گيرد، بايد به كردار او عمل كند».^۱

ر. ك: ص ۲۳۵ (سختكوشى در عمل).

۵ / ۲

دوست داشتن دوستداران اهل بيت علیهم السّلام

۳۶۵. الأمالى، طوسى ـ به نقل از حَنَش بن مُعتمر ـ: بر امير مؤمنان، على بن ابى طالب عليه‏السلام، وارد شدم و گفتم: سلام و رحمت و بركات خداوند بر تو باد، اى امير مؤمنان! چگونه روز خود را به شب رساندى؟ فرمود: «روز خود را به شب رساندم، در حالى كه دوستدار خود را دوست مى‏دارم و دشمنم را دشمن. دوستدار ما، در حالى روز خود را به شب مى‏رساند كه به رحمت خداوند كه در انتظار آن است، شادمان است و دشمن ما، در حالى روز خود را به شب مى‏رساند كه بناى كار خود را بر لبه پرتگاهى در حال ريزش مى‏سازد، و گويى آن لبه او را در آتش فرو مى‏افكند و گويى درهاى رحمت به روى اهل آن، گشوده شده‏اند. پس گوارا باد اهل رحمت را رحمتشان و هلاكت و دوزخ، ارزانى دوزخيان باد!
اى حنش! هر كه خوش دارد كه بداند آيا دوستدار ماست يا دشمن ما، دلش را بيازمايد. اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نيست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد، دوستدار ما نيست. خداوند متعال از دوستدار ما بر دوستى ما پيمان گرفته و در لوح محفوظ، نام دشمن ما را نوشته است. ماييم