۱ / ۴

هديه‏اى الهى

۳۴۰. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: خداوند، اسلام را آفريد و براى آن، عرصه‏اى و نورى و حصارى و ياورى قرار داد. عرصه آن، قرآن است و نورش حكمت و حصارش نيكى و ياورانش من و اهل بيت علیهم السّلام من و شيعيان ما هستيم. پس اهل بيت علیهم السّلام من و شيعيان و ياوران آنان را دوست بداريد ؛ زيرا شبى كه مرا به آسمان دنيا بالا بردند و جبرئيل مرا به اهل آسمان معرّفى كرد، خداوند، محبّت مرا و محبّت اهل بيت علیهم السّلام من و شيعيان آنها را در دل‏هاى فرشتگان به وديعت نهاد و اين محبّت تا روز قيامت در دل‏هاى آنان سپرده است.
سپس [جبرئيل]، مرا به سوى زمينيان فرود آورد و مرا به اهل زمين معرّفى كرد و خداوند عز و جل محبّت مرا و محبّت اهل بيت علیهم السّلام من و شيعيان آنها را در دل‏هاى مؤمنان امّتم به وديعت نهاد. بنا بر اين، مؤمنان امّتم، اين وديعه مرا در باره اهل بيتم تا روز قيامت حفظ مى‏كنند.^۱

۳۴۱. امام صادق عليه‏السلام: محبّت به ما [اهل بيت] را خداوند از خزانه‏هايى كه زير عرش اوست و مانند خزانه‏هاى زر و سيم اند، از آسمان فرو مى‏فرستد و آن را جز به اندازه نمى‏فرستد و جز به بهترين آفريدگان عطايش نمى‏كند. اين محبّت، ابرى همچون ابرهاى باران‏زا دارد. پس هر گاه خداوند بخواهد آن را به بنده‏اى كه دوستش مى‏دارد، اختصاص دهد، به آن ابر فرمان مى‏دهد و باران محبّت فرو مى‏ريزد، همچنان كه ابرهاى باران‏زا مى‏بارند و اين باران به جنين در شكم مادرش مى‏رسد.^۲

خدا مهر ورزيده است و هر كس با ما كين بورزد، با خدا كينه ورزيده است. هر كه ما را به دوستى بگيرد، خدا را به دوستى گرفته و هر كس با ما دشمنى كند، با خدا دشمنى كرده است. هر كس از ما اطاعت كند، از خدا اطاعت كرده و هر كه از ما نافرمانى كند، خدا را نافرمانى كرده است».^۱

۳۳۷. امام صادق عليه‏السلام: هر كه [مقام و حقّ] ما را بشناسد و دوستمان بدارد، بى گمان، خداى ـ تبارك و تعالى ـ را دوست داشته است.^۲ر. ك: ص ۲۵۵ (ولايت).

۱ / ۳

دوست داشتن اهل بيت علیهم السّلام ، دوست داشتن پيامبر خدا صلّی الله علیه و آله است

۳۳۸. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: خدا را به خاطر نعمت‏هايش كه به شما مى‏دهد، دوست بداريد و مرا به خاطر خدا دوست بداريد و اهل بيتم را به خاطر من دوست بداريد.^۳

۳۳۹. تاريخ دمشق ـ به نقل از زيد بن ارقم ـ: در خدمت پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله نشسته بودم. فاطمه عليهاالسلام، در حالى كه جامه‏اى پشمى به تن داشت و از خانه‏اش بيرون آمده بود و به اتاق پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏رفت، از كنار ما گذشت. فرزندان او حسن و حسين عليهماالسلام نيز همراهش بودند و على عليه‏السلام در پى آنان حركت مى‏كرد. پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله نگاهى به ايشان كرد و فرمود: «هر كس اينان را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هر كس ايشان را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است».^۴