ايّام شادمانى دشمنان ما، بويژه بنى اميّه بوده است.
اى دعبل! هر كس در مصيبت ما بگريد و ديگرى را ـ و لو يك نفر ـ بگرياند، پاداش او با خداست.
اى دعبل! هر كس ديدگانش بر مصيبت ما اشك بريزد و به خاطر آنچه از دشمنانمان به ما رسيده است، بگِريد، خداوند، او را در زمره ما محشور مىنمايد.
اى دعبل! هر كس براى مصيبت جدّم حسين گريه كند، خداوند قطعاً گناهان او را مىآمرزد».۱
