حرام مى‏گرداند.^۱

۳۳۱. الأمالى، مفيد ـ به نقل از ابان بن تغلب ـ: امام صادق عليه‏السلام فرمود: «نفس كشيدن غم‏ديده از براى ستمى كه بر ما رفته، تسبيح است و اندوه او به خاطر ما، عبادت است و پرده‏پوشى اسرار ما، جهاد در راه خداست». امام صادق عليه‏السلام سپس فرمود: «بايد اين حديث را با طلا نوشت».^۲

۳۳۲. امام رضا عليه‏السلام: هر كس مصيبت ما را به ياد آورد و به خاطر ستم‏هايى كه بر ما رفته است، بگِريد، روز قيامت، با ما در يك درجه خواهد بود و هر كه ياد مصيبت ما كند و بگريد و بگرياند، در آن روزى كه چشم‏ها مى‏گريند، چشم او نمى‏گريد و هر كس در مجلسى بنشيند كه ياد و نام ما در آن زنده مى‏شود، در آن روزى كه دل‏ها مى‏ميرند، دل او نمى‏ميرد.^۳

۳۳۳. بحار الأنوار ـ به نقل از دعبل خزاعى ـ: در يك چنين روزهايى [أيام محرّم] به خدمت سَرور و مولايم على بن موسى الرضا عليه‏السلام رسيدم. ديدم كه همچون شخص اندوهگينِ دل‏شكسته‏اى نشسته است و يارانش گرد او جمع اند. چون مرا ديد، فرمود: «خوش آمدى، اى دعبل! خوش آمدى، اى آن كه با دست و زبانَت يارى‏مان مى‏كنى».
سپس برايم جا باز كرد و مرا پهلوى خود نشانيد و آن گاه فرمود: «اى دعبل! دوست دارم برايم شعرى بسرايى ؛ زيرا اين روزها، روزهاى غم و اندوه ما اهل بيت علیهم السّلام و

۳۲۸. امام صادق عليه‏السلام: برخى از فرشتگان آسمان، يكى دو سه نفر [از اهل زمين] را مى‏بينند كه مشغول سخن گفتن از فضايل خاندان محمّد صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله هستند. پس مى‏گويند: نمى‏بينيد اين عدّه را كه با تعداد اندكشان و داشتن دشمنان فراوان، از فضايل خاندان محمّد صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله ياد مى‏كنند؟!
گروه ديگرى از فرشتگان مى‏گويند: «اين، فضل خداست كه آن را به هر كه بخواهد، عطا مى‏كند و خدا داراى فضل بسيار است»^۱.^۲

۳ / ۱۱

ذكر مصائب

۳۲۹. الأمالى، مفيد ـ به نقل از عثمان بن احمد دقّاق، از جعفر بن محمّد بن مالك ـ: احمد بن يحيى اَوَدى، از مُخوّل بن ابراهيم، از ربيع بن منذر، از پدرش، نقل كرد كه امام حسين عليه‏السلام فرمود: «هيچ بنده‏اى نيست كه دو چشم او براى ما قطره‏اى بيفشاند يا دو ديده‏اش به خاطر ما اشكى بريزد، مگر اين كه خداوند به سبب آن، او را يك قَرن،^۳ در بهشت، جاى مى‏دهد».^۴

۳۳۰. امام صادق عليه‏السلام: هر كس در نزد او از ما ياد شود و او بگريد، خداوند، چهره‏اش را بر آتش