مردم، خوراك نامرغوب بخورند».^۱

۲۶۹. امام رضا عليه‏السلام: ما خاندانى هستيم كه گذشت را از خاندان يعقوب عليه‏السلام و سپاس‏گزارى را از خاندان داوود عليه‏السلام به ارث برده‏ايم.^۲

۲۷۰. امام رضا عليه‏السلام: ما خاندانى هستيم كه چونان پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله پيمان خود را بدهىِ خويش مى‏دانيم.^۳

۲۷۱. عيون أخبار الرضا عليه‏السلام ـ به نقل از ابراهيم بن عبّاس ـ: هرگز نديدم كه امام رضا عليه‏السلام با سخنى بر كسى درشتى كند و نديدم كه سخن كسى را قطع كند تا وقتى كه گوينده از كلام، فارغ گردد و هيچ كس را در نيازى كه توان بر آوردنش را داشت، پس نمى‏زد و هرگز در حضور كسى، پاى خود را دراز نمى‏كرد و در برابر هم‏نشينش تكيه نمى‏داد و نديدم كه به يكى از وابستگان يا غلامانش دشنام دهد و نديدم كه آب دهان بيندازد و هرگز نديدم كه در خنده خود، قهقهه كند و خنده‏اش لبخندى بيش نبود. هر گاه تنها مى‏شد و سفره گسترده مى‏گشت، وابستگان و غلامان، حتّى دربان و مهترِ اسبان را نيز بر سر سفره مى‏نشاند.
در شب، كم‏خواب و بيدارى‏اش فراوان بود. بيشتر شب‏ها را تا صبح، زنده مى‏داشت و فراوان روزه مى‏گرفت و در سه روز از ماه، روزه را از دست نمى‏داد و مى‏فرمود: «اين، روزه روزگار است». فراوان احسان مى‏كرد و پنهانى صدقه مى‏داد و

آنكه خداوند، آن را اجازه داد و اگر بهشت را هم [به حساب خدا به كسى] مى‏بخشيد، خداوند عز و جل آن را اجازه مى‏داد.^۱

۲۶۶. امام على عليه‏السلام: پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله ناسپاسى مى‏شد و از كار نيكش سپاس‏گزارى نمى‏شد. احسان ايشان، هم قريشى را فرا مى‏گرفت و هم عرب و هم عجم را، و چه كسى كار نيك و احسانش براى اين مردم، بيش از پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله بود؟! ما اهل بيت علیهم السّلام نيز ناسپاسى مى‏شويم و از ما سپاس‏گزارى نمى‏كنند، و مؤمنان برگزيده هم ناسپاسى مى‏شوند و احسانشان سپاس‏گزارى نمى‏شود.^۲

۲۶۷. امام على عليه‏السلام: ما خاندانى هستيم كه فرمان يافته‏ايم خوراك اطعام كنيم و به مردم عطايا و صله دهيم و هنگامى كه مردم خواب اند، نماز بگزاريم.^۳

۲۶۸. الكافى ـ به نقل از حمّاد بن عثمان ـ: مردم مدينه به گرانى و قحطى گرفتار آمدند، تا جايى كه ثروتمندان نيز گندم را با جو در مى‏آميختند و مى‏خوردند و [تنها] پاره‏اى از مواد خوراكى را مى‏خريدند. امام صادق عليه‏السلام گندم خوبى داشت كه آن را در آغاز سال خريده بود. ايشان به يكى از غلامان خود فرمود: «براى ما قدرى جو بخر و با اين گندم در هم آميز يا آن را بفروش ؛ زيرا ما خوش نداريم كه خوراك نيكو بخوريم و