فصل ششم: شيوه اهل بيت علیهم السّلام در طلب معاش

۲۴۹. امام صادق عليه‏السلام: در طلب معاش خود، كاهلى نكنيد كه پدران ما براى آن مى‏دويدند و آن را جستجو مى‏كردند.^۱

۲۵۰. السنن الكبرى، نسايى ـ به نقل از ابن حزن ـ: شترداران و گوسفندداران مى‏نازيدند. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله فرمود: «موسى عليه‏السلام برانگيخته شد، در حالى كه گوسفندچران بود. داوود عليه‏السلام برانگيخته شد، در حالى كه چوپان گوسفند بود و من نيز در حالى برانگيخته شدم كه براى خانواده‏ام در اجياد، گوسفند مى‏چراندم».^۲

۲۵۱. كتاب من لا يحضره الفقيه: امام على عليه‏السلام در گرماى روز براى بر آوردن نيازى، از خانه بيرون مى‏رفت كه برآورده شده بود. امام عليه‏السلام مى‏خواست خدا، او را در حالى ببيند كه در طلب روزى حلال، خود را به زحمت مى‏اندازد.^۳

۲۴۷. ينابيع المودّة ـ به نقل از ابو مِخنف: ـ حسين عليه‏السلام، سه ساعت از روز را خون‏آلوده با گوشه چشم به آسمان مى‏نگريست و چنين نجوا مى‏كرد: «خدايا! بر قضاى تو شكيبايى مى‏ورزم و معبودى جز تو نيست. اى فريادرس فريادخواهان!». پس چهل سوار، به سوى او شتافتند تا سَر شريف ارجمندِ مبارك و مقدّس و منوّر او را از تن جدا كنند و عمر بن سعد فرياد مى‏زد: واى بر شما! در كشتنش شتاب كنيد.^۱

۲۴۸. تهذيب الكمال ـ به نقل از ابراهيم بن سعد ـ: امام زين العابدين عليه‏السلام ـ در حالى كه جماعتى نزد او بودند ـ صداى عزادارى از خانه خود شنيد. به منزل خود رفت و سپس به مجلس باز گشت. به ايشان گفته شد: اتّفاقى افتاده است ؟
فرمود: «آرى».
حاضران، او را تسليت دادند و از شكيبايى او شگفت زده شدند. امام عليه‏السلام فرمود:«ما خاندانى هستيم كه در آنچه دوست مى‏داريم، از خدا فرمان مى‏بريم و در آنچه ناخوش مى‏داريم، سپاسش مى‏گوييم».^۲