فصل پنجم: شيوه اهل بيت علیهم السّلام در شكيبايى و خرسندى

۲۴۶. امام زين العابدين عليه‏السلام: چون كار بر حسين بن على بن ابى طالب عليه‏السلام دشوار شد، همراهيان او بدو نگريستند و او را بر خلاف خود يافتند ؛ چرا كه هر گاه كار دشوار مى‏شد، رنگ آنها تغيير مى‏يافت و گوشت تنشان به لرزه و دل‏هاشان به تپش مى‏افتاد، در حالى كه حسين عليه‏السلام و برخى از نزديكان او رنگشان مى‏درخشيد و تن و جانشان آرام مى‏گرفت. آنها به يكديگر مى‏گفتند: ببينيد، از مرگ هيچ هراسى ندارد، و حسين عليه‏السلام بديشان مى‏فرمود: «شكيبايى، اى بزرگ‏زادگان! مرگ نيست، مگر پُلى كه شما را از بينوايى و سختى به بهشت‏هاى فراخ و نعمت‏هاى جاودان مى‏رسانَد. كدام يك از شما خوش نمى‏دارد كه از زندان به قصر وارد شود؟! چنان كه مرگْ براى دشمنان شما نيست، مگر در آمدن از كاخ به زندان و شكنجه. پدرم به نقل از پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله فرمود: "دنيا زندان مؤمن و فردوس كافر است و مرگ، پُل اين جماعت است كه آنها را به بهشتشان و اينها را به دوزخشان مى‏رسانَد". من نه دروغ مى‏گويم و نه به من دروغ گفته شده است».^۱

۲۴۵. كتاب من لا يحضره الفقيه ـ به نقل از محمّد بن عثمان عَمْرى ـ: به خدا، صاحب اين امر(ولىّ عصر عليه‏السلام) هر ساله در موسم [حج] حضور مى‏يابد و مردم را مى‏بيند و آنها را مى‏شناسد و مردم هم او را مى‏بينند؛ ولى نمى‏شناسندش.^۱