۲۳۲. امام باقر عليه‏السلام: پدرم على بن الحسين عليه‏السلام به هنگام نماز، پوست بدنش مى‏ترنجيد و رنگش زرد مى‏شد و شانه‏هايش به لرزه مى‏افتاد و موى بر تنش راست مى‏شد و در حالى كه اشكش بر گونه روان بود، مى‏فرمود: «اگر بنده مى‏دانست با كه مناجات مى‏كند، از نماز دست نمى‏كشيد».^۱

۲۳۳. فلاح السائل ـ به نقل از ابو ايّوب ـ: امام باقر و امام صادق عليهماالسلام هر گاه به نماز مى‏ايستادند، رنگشان گاهى سرخ مى‏شد و گاهى زرد و گويى با چيزى گفتگو مى‏كنند كه آن را مى‏بينند.^۲

۴ / ۴

نماز شب اهل بيت علیهم السّلام

۲۳۴. امام باقر عليه‏السلام و امام صادق عليه‏السلام ـ در باره اين سخن خداوند متعال: «و در پاره‏اى از شب و به هنگام ناپديد شدن ستارگان، تسبيح گوى»^۳ ـ: پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله هر شب سه بار برمى‏خاست و در افق‏هاى آسمان مى‏نگريست و پنج آيه از سوره آل عمران را تلاوت مى‏كرد كه

۲۳۰. پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله: امّا دخترم فاطمه... آن گاه كه در محرابش در برابر خداوند جليل خود مى‏ايستد، نور او براى فرشتگان آسمان، چنان پيداست كه درخشش اخترانْ براى زمينيان پيداست و خداوند، به فرشتگانش مى‏فرمايد: اى فرشتگان من! به كنيزم فاطمه، سَرور كنيزان من، بنگريد كه چگونه در برابر من ايستاده، شانه‏هايش از بيم من، به لرزه افتاده و از صميم دل، به عبادت من روى آورده است.^۱

۲۳۱. امام زين العابدين عليه‏السلام: حسن بن على بن ابى طالب عليه‏السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و بافضليت‏تر بود و هر گاه حج مى‏رفت، پياده و چه بسا پابرهنه مى‏رفت و هر گاه مرگ و گور را به خاطر مى‏آورْد، مى‏گريست و هر گاه رستاخيز و زنده شدن را از نظر مى‏گذراند، اشك از ديده مى‏ريخت و هر گاه گذر از صراط را در انديشه مى‏آورد، گريان مى‏شد و هر گاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به ياد مى‏آورد، فريادى مى‏كشيد كه از آن، بيهوش مى‏شد و هر گاه به نماز بر مى‏خاست، شانه‏هايش در برابر خداوند عز و جل، به لرزه مى‏افتاد و هر گاه بهشت و دوزخ را به ياد مى‏آورْد، چونان مارْ گزيده، بى‏تابى مى‏كرد و از خداوند متعال، بهشت را طلب مى‏كرد و از آتش دوزخ به او پناه مى‏بُرد. او هر گاه عبارت: «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد!» را از قرآن مى‏خوانْد، مى‏گفت: «لبّيك اللّهم لبّيك» و در هيچ حالى ديده نشد، مگر آن كه خداوند سبحان را ذكر مى‏گفت.^۲