۲۱۱. الإرشاد ـ به نقل از عبد الرزّاق ـ: كنيز زين العابدين عليه‏السلام بر ايشان آب مى‏ريخت تا ايشان براى نماز آماده شود. ناگهان آبريزْ از دست كنيز بيفتاد و ايشان را مجروح كرد. امام زين العابدين عليه‏السلام سرش را به طرف آن كنيزك بلند كرد. كنيزك گفت: خداوند عز و جل مى‏فرمايد: «آنان كه خشم خود را فرو مى‏خورند».
امام عليه‏السلام به او فرمود: «خشمم را فرو خوردم».
كنيزك گفت: «و از خطاى مردم در مى‏گذرند».
امام عليه‏السلام فرمود: «خداوند از تو در گذرد!».
او گفت: «و خدا نيكوكاران را دوست دارد».
امام عليه‏السلام فرمود: «برو كه آزادى».^۱

۲۱۰. تاريخ الطبرى ـ به نقل از عدى بن حرمله، در يادكرد پيوستن حرّ بن يزيد رياحى به كاروان امام حسين عليه‏السلام در روز عاشورا ـ: آن گاه اسبش را هى كرد و به حسين عليه‏السلام پيوست و به ايشان گفت: خداوند، مرا فداى تو كند، اى فرزند پيامبر خدا! منم آن همراه تو كه جلوى بازگشت تو را گرفتم و در راه، گام به گامِ تو آمدم و در اين مكان، تو را باز داشتم. به خدايى كه جز او معبودى نيست، سوگند كه هرگز گمان نمى‏كردم اين جماعت، پيشنهاد تو را رد كنند.... من در حالى به سوى تو آمدم كه از آنچه از من سر زد، به خدايم توبه مى‏كنم و با جانم به تو يارى مى‏رسانم تا آن كه در برابرت جان دهم. آيا اين عملِ مرا توبه مى‏بينى؟
امام عليه‏السلام فرمود: «آرى. خداوند بر تو مى‏بخشد و تو را مى‏آمرزد. نامت چيست؟».
گفت: حرّ بن يزيد.
فرمود: «تو حر (آزاده) هستى، همان گونه كه مادرت ناميدت. تو به خواست خدا در اين سرا و آن سرا آزادى. پياده شو».
او گفت: اى امام! اگر سواره باشم، براى تو بهتر از آنم كه پياده باشم. ساعتى با اسبم با آنها پيكار خواهم كرد و فرود آمدن من، پايان كار من خواهد بود.
امام عليه‏السلام فرمود: «رحمت خدا بر تو باد! هر چه مى‏خواهى، بكن».^۱