۱۹۶. الأمالى، طوسى ـ به نقل از ابو هريره ـ: مردى نزد پيامبر صلّىاللهعليهوآله آمد و از گرسنگى ناليد. پيامبر صلّىاللهعليهوآله، كسى را به خانههاى همسرانش فرستاد و آنها در پاسخ گفتند: جز آب، در خانه يافت نمىشود. پيامبر صلّىاللهعليهوآله فرمود: «چه كسى اين مرد را امشب مهمان مىكند؟».
على بن ابى طالب عليهالسلام گفت: من، اى پيامبر خدا!
على عليهالسلام نزد فاطمه عليهاالسلام آمد و گفت: «اى دختر پيامبر خدا! در خانه چه دارى؟».
فاطمه گفت: جز غذاى كودكان، خوراكى نداريم و همان را به ميهمانمان مىدهيم.
على عليهالسلام فرمود: «اى دختر محمّد! كودكان را بخوابان و چراغ را خاموش كن».
چون صبح شد، على عليهالسلام به خدمت پيامبر صلّىاللهعليهوآله رفت و ايشان را از ماجرا آگاه كرد و طولى نكشيد كه خداوند، اين آيه: «و هر چند خود، نيازمندى داشته باشند، [ديگران را]بر خود ترجيح مىدهند، و كسانى كه از آزمندىِ نفس خويش در امان مانند، آنان اند كه رستگاران اند» را نازل نمود.۱
