فصل دوم: ويژگى شيعيان اهل بيت علیهم السّلام
۱۹۰. الأمالى، طوسى ـ به نقل از نوف بن عبد اللّه بكالى ـ: امام على عليهالسلام به من فرمود: «اى نوف! ما از سرشتى پاك، آفريده شدهايم و شيعيان ما، از سرشت ما آفريده شدهاند. پس هر گاه روز رستاخيز فرا رسد، آنها به ما مىپيوندند».
گفتم: اى امير مؤمنان! شيعه خودت را براى من توصيف كن.
امام عليهالسلام از اين كه من نام شيعه او را آوردم، گريست و سپس فرمود: «اى نوف! به خدا سوگند، شيعيان من شكيبا و به خدا و دين، آگاه اند و به طاعت و امر او مشغول اند و در پرتو محبّت او، ره مىيابند. فرسودگان عبادت و ملازمان زهدند و به خاطر شبزندهدارى، چهرههايى نزار دارند. چشمانشان از گريه فرو رفته و لبهايشان از ذكر، به خشكى گراييده است. شكمهايشان از گرسنگى تو رفته و رنگ خدايى در چهرهشان هويدا و پارسايى در سيماى آنها پيداست. چراغهاى هر تاريكى و گُل هر قبيله و گروهى هستند. نه مسلمانان پيشين را مىستايند و نه در پى پسينيان به راه مىافتند. شرّ آنها پنهان است و دلهاشان غمگين و دامنشان پاك و نيازهايشان اندك و جانشان از دست آنها در زحمت و مردم از آنها در آسايش اند. آنها با ذكاوت و خردمند و پاك و شريف اند و هنگام رهايى دادن دينشان بسيار زيرك اند. اگر در جايى حاضر شوند، شناخته نمىشوند و اگر حضور نداشته باشند، از غيبتشان پرسش نمىشود. اينها شيعيان پاكِ من و برادران ارجمندِ من اند. آه كه چه قدر