پيشگفتار
«وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُوا ؛۱ همگى به ريسمان خداوند، چنگ زنيد و پراكنده نشويد».
راهيابى و تقرب به ساحت قدس پروردگار يگانه كه در سايه پرتوافشانى كتاب مبين، قرآن كريم، تحقّقپذير است، در گروِ درآويختن به ريسمان مستحكم الهى است؛ حبل المتينى كه اعتصام همگانى به آن، شكرانه رهايى از عداوتهاى ديرينى است كه بشر را تا آستانه سرنگونى در گودال جهنم، به پيش مىبَرد. و صد البته اگر بِدان در نياويزد، از سقوط در آن ورطه هولناك، گريزى نيست.
پيامبر خاتم و اهل بيت علیهم السّلام گرانقدرش ـ صلوات اللّه عليهم أجمعين ـ كه خداى سبحان، طهارتشان را در كريمهاى۲ و بهرهمنديشان از حقيقت ناب دانش را در كريمهاى ديگر۳ گواهى داده است، همان ريسمان گسستناپذير وصل اند كه بشر زمينى را به حقيقت آسمانى پيوند مىدهند.
اينان درختان راست قامت بوستان نبوّت و منزلگاه رسالت و محلّ آمد و شد ملائك
