گفت: به خدا سوگند، شما ـ اى گروه نصارا ـ مى‏دانيد كه محمّد، پيامبر و فرستاده الهى است، و در باره پيامبر شما، سخن حق آورده است. به خدا سوگند، هر قومى با پيامبرى مباهله كرد، بزرگشان به پيرى و خردسالشان به بزرگى نرسيد. اگر شما مباهله كنيد، ريشه‏تان كنده خواهد شد، و اگر اصرار داريد كه همچنان بر دين و عقيده خود بمانيد، با اين مرد مصالحه كنيد و به شهرتان باز گرديد.
پيامبر خدا صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله بيرون آمد، در حالى كه ردايى از موى سياه بر تن داشت و حسين را بغل كرده و دست حسن را گرفته بود و فاطمه پشت سرش حركت مى‏كرد و على عليه‏السلام پشت سر فاطمه بود، و مى‏فرمود: «هر گاه من دعا كردم، شما آمين بگوييد».
اُسقف نجران گفت: اى گروه نصارا ! من چهره‏هايى را مى‏بينم كه اگر از خدا بخواهند كوهى را از جايش بر كَنَد، به حرمت آنها آن كوه را از جا بر مى‏كند. پس با او مباهله نكنيد، كه نابود مى‏شويد و تا روز قيامت، يك نصرانى بر روى زمين باقى نخواهد ماند.
پس گفتند: اى ابو القاسم ! تصميم گرفته‏ايم كه با تو مباهله نكنيم و بر دين تو، صحّه گذاريم.
پيامبر ـ كه درودهاى خدا بر او باد ـ فرمود: «حال كه مباهله را نپذيرفتيد، اسلام آوريد تا شما نيز حقوق و وظايف مسلمانان را داشته باشيد».
آنها نپذيرفتند. فرمود: «پس من با شما مى‏جنگم».
گفتند: ما را توان جنگ با عرب نيست ؛ بلكه با تو مصالحه مى‏كنيم به اين كه با ما نجنگى و ما را از دينمان باز ندارى. در مقابل، متعهّد مى‏شويم كه سالى دو هزار جامه به تو بدهيم: هزار جامه در ماه صفر و هزار جامه در رجب، و نيز سى زره آهنين عادى (منسوب به قوم عاد).
پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله با آنان مصالحه كرد و فرمود: «سوگند به آن كه جانم در دست اوست، نابودى از بيخ گوش نجرانيان گذشت. اگر تن به مباهله مى‏دادند، به بوزينه و خوك

مى‏كند. او همان پسرعموى پدر تو و برادر شوىِ توست ؛ از ماست دو نوه اين امّت، كه دو فرزند تو، حسن و حسين اند و سَرور جوانان بهشتيان اند، و پدر آن دو، سوگند به آن كه مرا به حق بر انگيخت، از آن دو، بهتر است. اى فاطمه! سوگند به كسى كه مرا به حق بر انگيخت، مهدى اين امّت، از همين دو تن است.^۱

۹۹. امام على عليه‏السلام ـ در سخنرانى‏اى در توصيف پيامبر والامقام صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله ـ: خاندان او، بهترينِ خاندان‏ها و خانواده او بهترينِ خانواده‏ها و تبار او بهترينِ تبارهاست.^۲

۱ / ۸

همراهى با پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله در مُباهله

۱۰۰. تفسير الفخر الرازى: روايت شده است كه پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏و‏آله چون در برابر نصاراى نجران دلايل [خود را] اقامه كرد، ولى آنها همچنان بر جهل خويش پاى فشردند، فرمود: «خدا به من دستور داده است كه اگر قبول حجّت نكنيد، با شما مباهله كنم».
نصارا گفتند: نه، اى ابو القاسم ! بر مى‏گرديم و در اين باره مى‏انديشيم. آن گاه نزدت مى‏آييم.
چون باز گشتند، به نايب ـ كه خردمند آنان بود ـ، گفتند: چه كنيم، اى عبد المسيح ؟!