امام على بن موسى الرّضا عليه‏السلام» ناميده و در اين موضوع ۳۷ روايت، آورده است. در غالب اين روايات، معصومان، بهشت، آمرزش گناهان و شفاعت اهل بيت عليهم‏السلام را پاداش زائرانى دانسته‏اند كه مزار مطهّر آن امام را در طوس ؛ با معرفت زيارت كنند. بازخوانى دو روايت رضوى را حُسنِ ختام اين نوشتار، قرار مى‏دهيم:

ـ ياسر خادم، خدمتكار امام عليه‏السلام مى‏گويد: «على بن موسى الرضا عليهماالسلام فرمود: براى زيارت هيچ قبرى بار و بنه نبنديد و سفر نكنيد، مگر براى زيارت قبور ما اهل بيت. آرى! بدانيد كه من با زهر، شهيد خواهم شد، و محلّ دفنم در غربت خواهد بود. پس هر كس براى زيارت من سفر كند دعايش مستجاب و گناهانش آمرزيده و بخشيده خواهد شد».^۱

ـ امام رضا عليه‏السلام فرمود: «هر كس مرا با وجود دورى راه، زيارت كند و از راه دور به زيارت من بيايد، در روز قيامت، در سه جا به يارى او خواهم آمد تا او را از ناراحتى‏هاى آن حالات، نجات دهم:

اوّل، هنگامى كه نامه‏هاى اعمال، از جانب راست و از جانب چپ، پخش مى‏شود. دوم، هنگامى كه از صراط مى‏گذرد. سوم، هنگامى كه به پاى ميزان عمل مى‏رسد و عمل او را بررسى كرده، و مى‏سنجند».^۲

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِىِّ بنِ مُوسَى الرِّضَا المُرتَضَى الإمام التَّقِىِّ النَّقِىِّ وحُجَّتِكَ عَلَى مَن فَوقَ الأرضِ ومَن تَحتَ الثَّرَى الصِّدِّيقِ الشَّهيدِ صَلاةً كَثِيرةً نامِيةً زاكِيَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُترادِفَةً كَأَفضِلِ ما صَلَّيتَ عَلَى أحدً مِن أَوليائِكَ.^۳

را در كنار خود نشانيد و خوشه انگورى را كه در دست داشت، به ايشان داده و گفت: اى پسر پيامبر خدا! من انگورى از اين بهتر تاكنون نديده‏ام.

امام عليه‏السلام به او فرمود: «چه بسا انگورى نيكو و از بهشت است». مأمون گفت: شما از آن تناول كنيد. امام عليه‏السلام فرمود: «مرا از خوردن آن، معاف بدار». گفت: بايد تناول كنى. براى چه نمى‏خورى؟ شايد خيال بدى در باره من كرده‏اى؟ سپس خوشه انگور را برداشت و چند دانه از آن را خورد و بعد نزد امام آورد. امام عليه‏السلام از او گرفت و سه دانه از آن را به دهان گذارد و خوشه را بر زمين نهاد و برخاست. مأمون پرسيد: به كجا ميروى؟ فرمود: «بدان جا كه تو مرا فرستادى». آن گاه عبا به سر كشيده، خارج شد.

ابو صلت گويد: من با ايشان سخنى نگفتم تا داخل خانه شد. سپس فرمود: «درها را ببنديد و كسى را راه ندهيد». درها را بستند و ايشان در بستر خود خوابيد. من اندكى در صحن خانه با حالتى افسرده و اندوهگين، ايستاده بودم كه در آن حال، چشمم به جوانى نورس، خوش‏روى، مجعّدموى و شبيه‏ترين مردم به امام رضا عليه‏السلام افتاد كه داخل خانه شد. من پيش دويدم و سؤل كردم: قربان! درها كه بسته بود. شما از كجا وارد شدى؟ گفت: «آن كه مرا از مدينه در اين وقت بدين جا آورد، همو مرا از درِ بسته وارد خانه نمود». پرسيدم: شما كه هستى؟ گفت: «من حجّت خدا بر تو هستم، اى ابو صلت. من محمّد بن على هستم». سپس به سوى پدرش رفت و وارد اتاق شد و به من فرمود با او داخل شوم. چون ديده پدرش امام رضا عليه‏السلام بر او افتاد، يك مرتبه از جا جَست و او را در بغل گرفت و دست در گردن او كرد و پيشانى‏اش را بوسيد و او را با خود به داخل اتاق كشيد. محمّد بن على، به رو در افتاد و پدر را مى‏بوسيد و آهسته به او چيزى گفت كه من نفهميدم؛ امّا بر لبان امام رضا عليه‏السلام كفى ديدم كه از برف، سفيدتر بود.... لحظاتى بعد، امام عليه‏السلام از دنيا رفت.^۱

ب ـ ثواب زيارت امام عليه‏السلام

پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و تقريبا تمام امامان بر زيارت امام رضا عليه‏السلام تأكيد كرده‏اند. شيخ صدوق، شصت و ششمين بخش كتاب عيون أخبار الرضا عليه‏السلام را «باب ثواب زيارت