برگرفته از متونى است كه روايات آن به صورت مسند، بيان شده است ؛ چه اين كه بخشى از منابعى كه روايات امام رضا عليهالسلام را جمع كردهاند ؛ مانند: تحف العقول، مكارم الأخلاق، روضة الواعظين، النوادر راوندى و آثار سيّد ابن طاووس، روايات را به صورت مُرسل آوردهاند.
يكى ديگر از تلاشهاى امام رضا عليهالسلام را مىتوان توجّه به ارتقاى علمى شاگردان دانست. در دوران امامان متأخر، بخش قابل توجّهى از راويان حديث، به صورت غير مستقيم از امامان پيشين روايت مىكردند. در شمار راويان امام عليهالسلام، فقيهان و حديثشناسان بزرگى ديده مىشوند. توجّه ويژه امام عليهالسلام به انديشههاى راويان در فقه و كلام، بسيار ستودنى است. براى نمونه، امام عليهالسلام در ضمن پرسش از يونس بن عبد الرحمان، دانش وى را در مبحث جبر، تفويض و اراده مىآزمايد وسپس صحيح آن را به وى مىآموزد. يونس، در يادكرد پايان اين جلسه مىگويد:
از او اجازه خواستم كه سرش را ببوسم و گفتم: دريچهاى را بر من گشودى كه از آن غافل بودم.۱
يونس بن عبد الرحمان، در جلسه اى ديگر به همراه محمّد بن عيسى در باره يك فرع فقهى (وصيّت) به صورت مفصّل با امام عليهالسلام بحث كردند و فروع آن را جويا شدند.۲
در جلسه شعرخوانى دِعبِل، امام عليهالسلام به او ـ كه ابزار هنر را در اختيار داشت ـ مسائلى را در باره مهدويت مىآموزد تا در قالب شعر، آن را جاودانه سازد.۳ گاهى امام عليهالسلام از شاگردانشان در باره اتّهاماتى كه بين مردم عليه شيعه مشهور بود، پرسش مىكردند و راهكار پاسخگويى را به آنها مىآموختند. براى نمونه در باره روايات
