در اين دوران، امام رضا عليهالسلام شيعه را به دقّت در اخذ حديث، توصيه مىكرد كه مبادا آنان، آنچه را قصّهپردازانِ راوىنما (قُصَّاصُ مُخَالِفِينَا) و يا متكلّمان دور از مكتب اهل بيت مىگويند، برگيرند ؛ چه اين كه آنان، از سفيهان هستند.۱ امام عليهالسلام به شاگرد همراهش ابو صلت هروى مىفرمود:
رَحِمَ الله عَبْداً أَحْيَا أَمْرَنَا.
خداى رحمت كند بندهاى را كه امر (ولايت) ما را احيا كند!
و ابو صلت كه خود علاقهمند به زنده نگه داشتن امر ولايت بود، از چگونگى اين مهم مىپرسد و چنين مىشنود:
يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاسَ فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلاَمِنَا لاَتَّبَعُونَا.۲
علوم ما را فرا گيرد و به مردم بياموزد؛ كه اگر مردم زيبايىهاى كلام ما را مىدانستند، از ما پيروى مىكردند.
اين سخن گرانمايه براى تشويق پيروان اهل بيت عليهمالسلام به حديثآموزى و گسترش معارف ايشان، بسيار روشن و تابناك است، بويژه آن كه در ادامه، امام عليهالسلام به ابو صلت مىگويد كه علم را بايد از عالمان اخذ كرد و در تعريف عالمان مىفرمايد:
هُمْ عُلَمَاءُ آلِ مُحَمَّد الَّذِينَ فَرَضَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ وَ أَوْجَبَ مَوَدَّتَهُمْ.۳
آنان عالمان خاندان محمّد صلىاللهعليهوآله هستند، كه خداوند، پيروى از آنان را فريضه دانسته و دوستى با ايشان را واجب كرده است.
۲. حلقههاى حديثى
برپايى حلقههاى متعدّد حديثى به وسيله انديشمندان شيعى و در راس آنان امام
