۶ / ۶
اخلاق و كردار والاى امام علیه السلام
۲۶۶.عيون أخبار الرضا عليهالسلامـ به نقل از ابراهيم بن عبّاس ـ: هرگز نديدم كه امام رضا عليهالسلام با سخنى بر كسى درشتى كند و نديدم كه سخن كسى را قطع كند تا وقتى كه گوينده سخنش را تمام كند و هيچ كس را در نيازى كه توان بر آوردنش را داشت، پس نمىزد و هرگز در حضور كسى، پاى خود را دراز نمىكرد و در برابر همنشينش تكيه نمىداد و نديدم كه به يكى از چاكران و غلامانش دشنام دهد و نديدم كه آب دهان بيندازد و هرگز نديدم در خنده خود، قهقهه كند ؛ بلكه خندهاش لبخند بود. هر گاه تنها مىشد و سفره مىانداخت، چاكران و غلامان، حتّى دربان و مهترِ اسبان را نيز بر سر سفره مىنشاند.
در شب، كمخواب و بيدارىاش فراوان بود. بيشتر شبها را تا صبح، زنده مىداشت و فراوان روزه مىگرفت و در سه روز از ماه، روزه را از دست نمىداد و مىفرمود: «اين، روزه، مادام العمر است». فراوان احسان مىكرد و پنهانى صدقه مىداد و بيشتر آن، در شبهاى تاريك بود. هر كس ادّعا كرد كه نظير ايشان را در فضيلت ديده است، باور مكن.
۲۶۷.عيون أخبار الرضا عليهالسلامـ به نقل از عبد السلام بن صالح هروى ـ: در سرخس به درِ خانهاى رفتم كه امام رضا عليهالسلام را در آن محبوس كرده و به بندش كشيده بودند. از زندانبان اجازه ورود خواستم. او گفت: نمىتوانى او را ديدار كنى. گفتم: چرا؟ گفت: زيرا او گاه، در شبانهروز، هزار ركعت نماز مىگزارد. فقط در اوّل روز و قبل از زوال [ظهر] و هنگام زردى آفتاب، ساعتى از نماز دست مىكشد و در اين اوقات هم، بر سجّاده خود نشسته است و با خدايش مناجات مىكند.