۸۹.عيون أخبار الرضا عليهالسلامـ به نقل از ابراهيم بن ابو محمود ـ: از ابوالحسن الرضا عليهالسلام در باره اين گفته خداى تعالى: «آنان را در ميان تاريكىهايى كه نمىبينند، رهايشان كرد» پرسيدم. فرمود: «رها كردن خداوند ـ تبارك و تعالى ـ مثل رها كردن مخلوقش نيست، بلكه وقتى دانست كه آنها از كفر و گمراهى دست بر نمىدارند، لطف و كمكش را از آنان، باز مىدارد و ايشان را به اختيار خود، رها مىكند».
از ايشان در باره اين گفته خداى عز و جل: «خداوند، بر دلها و گوشهايشان مُهر مىزند»، پرسيدم.
فرمود: «ختم، همان مُهر زدن است كه بر دلهاى كافران به كيفر كفرشان زده مىشود، همان گونه كه خداوند عز و جل فرمود: «بلكه خداوند، بر دلهاى آنها به سبب كفرشان مُهر زد. پس جز اندكى، ايمان نمىآورند».
پرسيدم: آيا خداوند عز و جل بندگانش را بر انجام دادن گناهان، مجبور مىكند؟
فرمود: «[خير؛] بلكه آنان را مخيّر مىكند و به ايشان مهلت مىدهد كه توبه نمايند».
گفتم: آيا بندگانش را به چيزى كه در توانشان نيست، موظّف مىكند؟
فرمود: «چگونه اين كار را مىكند، در حالى كه مىفرمايد: «و خدا بر بندگان [خود] ستمكار نيست». سپس فرمود: «پدرم موسى بن جعفر، از پدرش جعفر بن محمّد برايم نقل كرد كه فرمود: "كسى كه اعتقاد دارد خداى متعال، بندگانش را بر ارتكاب گناهان، مجبور مىسازد يا آنان را به آنچه در توانشان نيست، موظّف مىكند، ذبح شده به دست او را نخوريد و گواهىاش را نپذيريد و پشتِ سرش نماز نخوانيد و به او چيزى از زكات ندهيد"».