خشنودى به قضا، اندوه را از دل مى‏برد، شادى مى‏آفريند، آسايش و آرامش پديد مى‏آورد، و بهترين و شيرين‏ترين زندگى را براى انسان ايجاد مى‏نمايد، چنان كه در حديثى از امام على عليه‏السلام آمده است:

إِنَّ أَهنأَ النَّاسِ عَيشا، مَن كان بِما قَسَمَ اللّهُ لَهُ راضيا.^۱

كام‏رواترينِ مردم، كسى است كه به قسمت خدا داده، راضى باشد.

و در يك جمله، خشنودى به قضا، مهم‏ترين عامل تكامل انسان و بالاترين مرتبه در كمالات انسانى و در واقع، همان مقام انسانِ كامل است.^۲

و تلاش خود، سود مى‏برد. بر همين پايه نيز بهره بردن از دارو و دعا و ساير اسباب، براى انسان مفيد است، چنان كه در حديث پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله آمده است:

الدَّواءُ مِنَ القَدَرِ، وَقَد يَنفَعُ بِإِذنِ اللّه‏.^۱

درمان، جزيى از قَدَر است و گاهى به اذن خداوند، سودمند است.

بر اين اساس، اگر احاديثى به ظاهر، بر تنافى تدبير و تقدير، دلالت داشته باشند، قطعا مقصود از آنها چيزى ديگر است.

هشت. آثار خشنودى به قضا و قدر

يكى از آموزه‏هاى مهمّ اسلامى، خشنودى به قضاى الهى است، بدين معنا كه مسلمان بايد پس از تلاش براى رسيدن به زندگى مطلوب، به آنچه پيش مى‏آيد و در اختيار او نيست، خشنود باشد. احاديث فراوانى، مسلمانان را به تحصيل اين خصلت تشويق كرده‏اند تا از طريق تقويت عوامل و برطرف كردن موانع آن، از آثار و بركات اين خصلت پُرفضيلت، بهره‏مند شوند.

خشنودى به قضا و قدر الهى، بركات فراوانى براى زندگى فردى، اجتماعى، دنيوى و اخروى انسان دارد.

خشنودى به قضا، انسان را از بيمارى آزمندى و حسدورزى، رهايى مى‏بخشد و بى‏نيازى روحى را براى او به ارمغان مى‏آورد.

خشنودى به قضا، سبب مى‏شود كه انسان، جز از خداوند متعال نترسد و مسئوليت‏هاى اجتماعى خود را با شجاعت و شهامت، انجام دهد.

خشنودى به قضا، به انسان در برابر انواع بلاهاى دنيوى، قدرت مقاومت مى‏دهد و موجب پيشگيرى از گرفتارى‏هاى اُخروى مى‏گردد.