105
گزیده حکمت‌نامه رضوی

۴۴.امام رضا عليه‏السلام: «بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَنِ الرَّحيمِ»، به اسم اعظم خدا، نزديك‏تر از سياهىِ چشم به سفيدى آن است.

د ـ آنچه در وصف خدا بايد رعايت كرد

۱. وصف خدا به آنچه خودش وصف كرده است

۴۵.امام جواد عليه‏السلام: مردى رو به سوى امام رضا عليه‏السلام گفت: اى پسر پيامبر خدا! پروردگارت را برايم توصيف كن؛ زيرا علمايى كه نزد ما هستند، در آن اختلاف كرده‏اند.
امام رضا عليه‏السلام فرمود: «آن كه خدايش را با قياس، توصيف مى‏كند، هميشه روزگار در اشتباه است و منحرف از راه، رفته به سوى كژى، گم كرده راه و گوينده سخنان نازيبا. من خدا را آن گونه مى‏شناسانم كه خودش شناسانده است: نا ديدنى، و او را آن گونه توصيف مى‏كنم كه خود، توصيف كرده: بدون صورت، به حواس، درك نمى‏شود و به مردمان، تشبيه نمى‏گردد. شناخته شده است، بدون تشبيه. در عين دورى، نزديك است، ولى بدون نظير. به آفريده‏هايش مانند نمى‏شود و در قضاى خود، ستم نمى‏كند. مردم، به آن جا كه او مى‏داند، كشيده مى‏شوند و بر همان چيزى كه در كتاب نهان (سرنوشت) نوشته شده، راه مى‏سپارند؛ كارى جز آنچه او مى‏داند، نمى‏كنند و جز آن نمى‏طلبند. پس او نزديك است؛ بى چسبيدن. دور است؛ امّا در دسترس. حقيقت دارد؛ امّا نه در نماد و جسم. يگانه است و بى جزء. به آيه‏ها شناخته مى‏شود و به نشانه‏ها ثابت مى‏گردد. پس خدايى جز او نيست كه بزرگ و والاست».


گزیده حکمت‌نامه رضوی
104

۴۴.عنه عليه‏السلام: «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ» أقرَبُ إلَى الاِسمِ الأَعظَمِ مِن سَوادِ العَينِ إلى بَياضِها.۱

د ـ ما يَجِبُ في وَصفِ اللّهِ

۱. وَصفُهُ بِما وَصَفَ بِهِ نَفسَهُ

۴۵.الإمام الجواد عليه‏السلام: قامَ رَجُلٌ إلَى الرِّضا عليه‏السلام، فَقالَ لَهُ: يَابنَ رَسولِ اللّهِ، صِف لَنا رَبَّكَ ؛ فَإِنَّ مَن قِبَلَنا قَدِ اختَلَفوا عَلَينا.فَقالَ الرِّضا عليه‏السلام: إنَّهُ مَن يَصِفُ رَبَّهُ بِالقِياسِ لا يَزالُ الدَّهرَ فِي الاِلتِباسِ، مائِلاً عَنِ المِنهاجِ، ظاعِناً فِي الاِعوِجاعِ، ضالاًّ عَنِ السَّبيلِ، قائِلاً غَيرَ الجَميلِ.اُعَرِّفُهُ بِما عَرَّفَ بِهِ نَفسَهُ مِن غَيرِ رُؤَةٍ، وأصِفُهُ بِما وَصَفَ بِهِ نَفسَهُ مِن غَيرِ صورَةٍ ؛ لا يُدرَكُ بِالحَواسِّ، ولا يُقاسُ بِالنّاسِ، مَعروفٌ بِغَيرِ تَشبيهٍ، ومُتَدانٍ في بُعدِهِ لا بِنَظيرٍ، لا يُمَثَّلُ بِخَليقَتِهِ، ولا يَجورُ في قَضِيَّتِهِ، الخَلقُ إلى ما عَلِمَ مُنقادونَ، وعَلى ما سَطَرَ فِي المَكنونِ مِن كِتابِهِ ماضونَ، ولا يَعمَلونَ خِلافَ ما عَلِمَ مِنهُم، ولا غَيرَهُ يُريدونَ، فَهُوَ قَريبٌ غَيرُ مُلتَزِقٍ، وبَعيدٌ غَيرُ مُتَقَصٍّ، يُحَقَّقُ ولا يُمَثَّلُ، ويُوَحَّدُ ولا يُبَعَّضُ، يُعرَفُ بِالآياتِ، ويُثبَتُ بِالعَلاماتِ، فَلا إلهَ غَيرُهُ ؛ الكَبيرُ المُتَعالِ.۲

1.. عيون أخبار الرضا عليه‏السلام : ج۲ ص۵ ح۱۱ عن محمّد بن سنان ، تهذيب الأحكام : ج۲ ص۲۸۹ ح۱۱۵۹عن عبداللّه بن يحيى الكاهلي عن الإمام الصادق عليه‏السلاموفيه «ناظر» بدل «سواد» .

2.. التوحيد : ص۴۷ ح۹ عن محمّد بن زياد ومحمّد بن سيّار عن الإمام العسكري عن أبيه عليهماالسلام .

  • نام منبع :
    گزیده حکمت‌نامه رضوی
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری، تلخیص: مرتضی خوش نصیب
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1394
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 22885
صفحه از 545
پرینت  ارسال به