من ، در گروِ عمل خويشم . نه آنچه دوست دارم ، مى يابم و نه مى توانم آنچه را ناخوش دارم ، از خود برانم . كارها به دست غيرِ من است . اگر بخواهد ، عذابم مى كند و اگر بخواهد ، از من در مى گذرد . پس كدام فقير ، فقيرتر از من است ؟!» . ^۱

فصل چهارم : حكمت هاى جامع حسينى

۹۳۵.الكافىـ به نقل از فضل بن ابى قُرّه ، از امام صادق عليه السلام ـ: مردى در نامه اى به امام حسين ـ كه درودهاى خدا بر او باد ـ نوشت : مرا ، دو جمله اندرز بده.
امام عليه السلام به او نوشت : «هر كس كارى را با نافرمانى خدا چاره جويى كند، آنچه را اميد مى بَرَد، بيشتر از دست مى دهد و آنچه از آن بيم دارد ، زودتر بر سرش مى آيد». ^۱

۹۳۶.مُحاضرات الاُدباء :مردى به حسين بن على عليه السلام گفت : شريف ترينِ مردم كيست؟
فرمود : «كسى كه پيش از آن كه اندرزش دهند، خود ، اندرز گيرد و پيش از آن كه بيدارش كنند، بيدار شود» .
مرد گفت : گواهى مى دهم كه خوش بخت حقيقى ، چنين كسى است. ^۲

۹۳۷.كتاب من لا يحضره الفقيهـ به سندش ، از امام حسين عليه السلام ، هنگامى كه به ايشان گفته شد : اى فرزند پيامبر خدا! چگونه صبح كردى ؟ ـ: در حالى صبح كردم كه پروردگارم بر فراز من و آتش ، جلوى من است و مرگ ، مرا مى جويد و حساب ، مرا احاطه كرده است و