امام عليه السلام نيز براى آنها ، دعا كرد .

۴۵۶.تاريخ الطبرىـ به نقل از محمّد بن قيس ـ: دو جوان جابرى : سيف بن حارث بن سريع و مالك بن عبد بن سريع ـ كه پسرعمو و برادرِ مادرى يكديگر بودند ـ ، نزد حسين عليه السلام آمدند و در حالى كه مى گريستند ، به او نزديك شدند .
امام عليه السلام فرمود: اى پسران برادرم! چرا گريه مى كنيد ؟ به خدا سوگند ، من اميدوارم كه به زودى ، چشمتان روشن شود !».
آن دو گفتند: خداوند ، ما را فدايت كند! به خدا سوگند كه براى خود ، گريه نمى كنيم ؛ بلكه بر تو مى گِرييم ! مى بينيم كه محاصره شده اى و كارى از ما بر نمى آيد .
امام عليه السلام فرمود : «اى پسران برادرم ! خداوند ، شما را بر اين غمخوارى و همدردى و جانبازى تان براى ما، بهترين پاداش پرواپيشگان را عطا فرمايد»... .
سپس ، آن دو جوان پيش رفتند و در همان حال ، به سوى حسين عليه السلام رو كرده، گفتند: سلام بر تو ، اى فرزند پيامبر خدا !
امام عليه السلام نيز پاسخ داد : «و بر شما باد سلام و رحمت خدا !».
سپس جنگيدند تا به شهادت رسيدند. ^۱

امام حسين عليه السلام جدا نشد . امام عليه السلام به وى فرمود :
أنتَ في حِلٍّ مِن بَيعَتي ، فَاعمَل في فِكاكِ ابنِكَ . تو از بيعت من ، آزادى . پس [برو و] براى رهايى پسرت ، تلاش كن .
امّا وى پاسخ داد :
أكَلَتنِي السِّباعُ حَيّا إن فارَقتُكَ . ^۱ اگر از تو جدا شوم ، درندگان ، زنده زنده ، مرا بخورند !
بر پايه گزارش طبرى ، بشير و سُوَيد ، آخرين ياران امام عليه السلام بودند كه به خيل شهداى كربلا پيوستند .
وى ، در حالى كه اين اشعار را زمزمه مى كرد ، با سپاه دشمن درگير شد و به شهادت رسيد :
امروز ـ اى نَفْس ـ ، با [ خداى ] مهربان ، ديدار مى كنم
و امروز ، با احسان تمام ، پاداش داده مى شوى .
بى تابى مكن . همه چيز ، فنا شدنى است
و شكيبايى براى تو ، پُر بهره ترين است ، در پيشگاه داورِ روز جزا .

۳ / ۶

دو جوان جابرى

سيف بن حارث بن سَريع و مالك بن عبد بن سَريع ، دو برادرِ مادرى و نيز پسرعموى يكديگر بودند.
اين دو ، از ياران امام حسين عليه السلام بودند و در لحظات سخت روز عاشورا ، گريان ، نزد امام عليه السلام آمدند. وقتى امام عليه السلام از علّت گريه آنها پرسيد، دليل آن را نگرانى نسبت به حال امام عليه السلام و عدم توانايى جهت دفع دشمن ، بيان كردند .