۴ / ۸

گريه امام زين العابدين عليه السلام

۶۹۹.تهذيب الكمالـ به نقل از ابو حمزه محمّد بن يعقوب بن سَوّار، از امام صادق عليه السلام ـ: از زين العابدين عليه السلام در باره زياد گريه كردنش پرسيدند . فرمود: «مرا سرزنش مكنيد ؛ چرا كه يعقوب با ناپديد شدن يكى از پسرانش، چنان گريست كه چشمانش سفيد شد، در حالى كه نمى دانست كه پسرش مرده است و من، چهارده تن از خاندانم را ديدم كه در يك نيم روز ، سر بريده شدند. آيا گمانتان اين است كه روزى، اندوهشان از دلم مى رود؟!» . ^۱

۴ / ۹

گريه امام باقر عليه السلام

۷۰۰.مروج الذهبـ به نقل از محمّد بن سليمان نوفلى ـ: وقتى كُمَيت بن زيد اسدى، از طايفه اَسد ، از بنى مُضَر بن نِزار، [قصيده ميميّه] هاشميّات را سرود...، در همان زمان، به مدينه آمد و خدمت ابو جعفر باقر عليه السلام رسيد و ايشان شبانه به او اجازه وارد شدن داد . وقتى او در [قصيده] ميميّه اش به اين جا رسيد كه:
و كشته شدنِ آن كشته در طَف ، نيرنگى از جانب آنان بود ؛
همان فرومايگان امّت و رذل ها.
باقر عليه السلام گريست و فرمود: «اى كُمَيت ! اگر نزد ما مالى بود ، به تو مى داديم ؛ ولى در حقّ تو همان است كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به حَسّان بن ثابت فرمود كه: همواره به روح القدس تأييدشده اى ، تا زمانى كه از ما اهل بيت دفاع مى كنى » . ^۲

۴ / ۷ ـ ۴

گريه امام عليه السلام بر برادرش عبّاس عليه السلام

۶۹۷.المناقب ، ابن شهرآشوبـ در توصيف كشته شدن عبّاس ـ: وقتى امام حسين عليه السلام او را در كنار فرات به خاك افتاده ديد، گريست. ^۱

ر . ك : ص ۵۸۱ (بخش هشتم / فصل پنجم / عبّاس بن على عليه السلام ) .

۴ / ۷ ـ ۵

گريه امام عليه السلام بر قاسم بن حسن عليه السلام

۶۹۸.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمىـ به نقل از ابو مخنف ـ: آن گاه بر اساس برخى روايت ها پس از عون بن عبد اللّه ، عبد اللّه بن حسن بن على بن ابى طالب و بر اساس روايات ديگر، قاسم بن حسن ـ كه نوجوانى بود و هنوز به بلوغ نرسيده بود ـ به ميدان آمد. وقتى چشم حسين عليه السلام به او افتاد، او را در آغوش گرفت و هر دو شروع به گريه كردند تا از حال رفتند . آن گاه آن نوجوان، اجازه جنگ خواست ؛ امّا عمويش حسين عليه السلام از اجازه دادن به او خوددارى كرد . آن نوجوان همچنان دست و پاهاى ايشان را مى بوسيد و رخصت مى خواست ، تا اين كه ايشان به او رخصت داد . او به سوى ميدان رفت ، در حالى كه اشك هايش بر گونه هايش روان بود. ^۲