۳ / ۶

آنچه براى حافظ و قارى قرآن ، بايسته است‏

الف - تلاوتى شايسته قرآن

قرآن‏

(كسانى كه كتاب [ آسمانى ] به آنان داده‏ايم [ و ] آن را چنان كه شايسته تلاوت آن است ، تلاوت مى‏كنند ، ايشان اند كه بِدان ، ايمان دارند ، و كسانى كه بِدان كفر ورزند، همانان اند كه زيانكارند). ^۱

حديث‏

۳۱۳.امام على عليه السلام - پس از ليلة الهَرير (شب غُرّش) ، هنگامى كه يكى از يارانش برخاست و گفت : تو نخست ، ما را از [پذيرش ]حكميّت ، باز داشتى و سپس به آن فرمانمان دادى . نفهميديم كدام يك از اين دو ، درست‏تر است؟! - : اين [سرگردانى‏] ، سزاى كسى است كه رأى درست را [كه همان رأى من در نپذيرفتن حكميّت بود ،] رها كرد . . . . كجايند آن مردمانى كه به اسلام ، دعوت شدند و آن را پذيرفتند ، و قرآن را خواندند و آن را استوار داشتند؟! ^۲ . ^۳

۳۱۴.امام على عليه السلام: بدانيد كه شما هرگز ، راه درست را نخواهيد شناخت ، مگر با شناختن كسى كه آن را رها كرده است ، و هرگز به پيمان قرآن ، وفا نخواهيد كرد ، مگر با شناختن كسى كه آن را شكسته است ، و هرگز به قرآن ، چنگ نخواهيد زد ، مگر با شناختن كسى كه آن را دور افكنده است ، و هرگز قرآن را چنان كه بايسته تلاوت آن است ، تلاوت نخواهيد كرد ، مگر با شناختن كسى كه آن را تحريف كرده است ، و هرگز گم‏راهى را نخواهيد شناخت ، مگر آن گاه كه راه راست را بشناسيد ، و هرگز تقوا را نخواهيد شناخت ، مگر با شناختن كسى كه [از مسير حق ]تجاوز كرده است . پس هر گاه اينها را شناختيد ، بدعت‏ها و ادّعاهاى دروغين را خواهيد شناخت . ^۴

د - خواندن برخى آيات

۳۱۱.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله: هر كس چهار آيه نخست سوره بقره و آية الكرسى و دو آيه بعد آن ^۱ و سه آيه آخر اين سوره را بخواند ، در جان و مالش ، بدى (گزندى) نمى‏بيند و شيطان ، به او نزديك نمى‏شود و قرآن را فراموش نمى‏كند . ^۲

ه - خواندن دعا

۳۱۲.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله - به على عليه السلام - : دعايى را به تو مى‏آموزم كه قرآن را فراموش نكنى : «بار خدايا! به من لطف فرما كه براى هميشه ، تا زمانى كه زنده‏ام بدارى ، معصيت‏هاى تو را ترك گويم ، و به من لطف فرما كه مشغول كارهاى بيهوده نشوم ، و كارهايى را كه مايه خشنودى تو از من مى‏شود ، در نظرم زيبا گردان و دلم را به حفظ كردن كتابت ، آن گونه كه به من آموخته‏اى ، وا بدار ، و روزى‏ام فرما كه آن را آن سان كه تو را از من خشنود مى‏سازد ، تلاوت كنم .
بار خدايا! ديده‏ام را به كتابت ، نورانى گردان و سينه‏ام را به آن ، بگشا و دلم را به آن ، شاد ساز و زبانم را به آن ، باز كن و بدنم را در عمل به آن ، به كار گير و بر آن ، توانايم كن و در [به كار بستن ]آن ، كمكم فرما ، كه جز تو ، كمك كننده‏اى در اين راه نيست و معبودى جز تو نيست» . ^۳