فصل پنجم : داستان‏هايى از بركات قرآن و تأثير آن در جان‏ها

۵ / ۱

ايمان نجاشى‏

قرآن‏

(و قطعاً كسانى را كه گفتند: «ما نصرانى هستيم»، نزديك‏ترينِ مردم در دوستى با مؤمنان خواهى يافت ؛ زيرا برخى از آنان ، دانشمندان و رُهبانانى اند كه تكبّر نمى‏ورزند). ^۱

حديث‏

۱۷۰.تفسير الطبرى - به نقل از ابن عبّاس - : پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله زمانى كه در مكّه بود ، چون نگران جان ياران خود از سوى مشركان بود ، جعفر بن ابى طالب و ابن مسعود و عثمان بن مَظعون را با گروهى از يارانش به سوى نجاشى ، پادشاه حبشه ، فرستاد . مشركان ، با شنيدن اين خبر ، عمرو بن عاص را با گروهى ديگر ، روانه حبشه كردند و اين عدّه ، زودتر از ياران پيامبر صلى اللَّه عليه وآله بر نجاشى وارد شدند و گفتند : در ميان ما ، مردى ظهور كرده است كه قريش را بى‏خِرد و نادان مى‏خواند و مى‏گويد كه پيامبر است . گروهى را نيز به سوى تو فرستاده است تا مردمانت را عليه تو بشورانَد . بنا بر اين ، مايل بوديم كه نزد تو بياييم و خبر آنها را به تو بدهيم .
نجاشى گفت : اگر نزد من آمدند ، در سخنان آنان ، انديشه خواهم كرد .
پس ياران پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله آمدند و بر درگاه نجاشى ايستادند و گفتند : آيا به دوستان خدا ، اجازه ورود مى‏دهى؟
نجاشى گفت : به آنان اجازه دهيد . خوش آمدند دوستان خدا!
چون بر او وارد شدند ، سلام كردند . نمايندگان قريش گفتند : شهريارا! مى‏بينى كه ما به تو راست گفتيم . آنها به درودى كه بر تو گفته مى‏شود ، بر تو درود نفرستادند .
نجاشى به آنها گفت : چرا با درود خودم ، بر من درود نگفتيد؟
مسلمانان گفتند : ما با درود اهل بهشت و درود فرشتگان ، بر تو درود گفتيم .
نجاشى گفت : پيامبر شما ، در باره عيسى و مادرش ، چه مى‏گويد؟
[جعفر] گفت : مى‏گويد كه او ، بنده خدا و كلمه و روحى از جانب خدا بود كه در مريم افكند ، و مريم را نيز باكره پاك‏دامن مى‏داند .
نجاشى ، چوبى نازك از روى زمين برداشت و گفت : عيسى و مادرش ، با آنچه پيامبرِ شما گفته است ، به اندازه اين چوب ، تفاوت ندارند .
مشركان ، از اين سخن نجاشى ، ناراحت شدند و رنگِ صورتشان پريد . نجاشى به مسلمانان گفت : آيا از آنچه بر شما نازل شده است ، چيزى از حفظ داريد؟
گفتند : آرى .
نجاشى گفت : بخوانيد !
آنان شروع به خواندن كردند . در آن جمع ، عدّه‏اى از كشيشان و راهبان و ديگر مسيحيان ، حضور داشتند . هر آيه‏اى كه مى‏خواندند ، گروهى از كشيشان و راهبان ، از شنيدن حق ، اشك از چشمانشان سرازير مى‏شد . خداوند متعال فرمود : (زيرا برخى از آنان ، كشيشان و راهبانى هستند كه تكبّر نمى‏ورزند. و هر گاه آنچه را بر پيامبر ، نازل شده است ، شنيدند...) . ^۲