فصل هفتم : رويارويى با قرآن‏

۷ / ۱

نسبت‏هاى ناروا به قرآن‏

الف - جادو

قرآن‏

(و كسانى كه به حق - چون به سويشان آمد - كافر شدند ، مى‏گويند: اين ، جز سِحْرى آشكار نيست). ^۱

(پس گفت: اين [قرآن‏] ، جز جادويى كه [به برخى‏] آموخته‏اند، چيزى نيست). ^۲

حديث‏

۹۹.المستدرك على الصحيحين - به نقل از ابن عبّاس - : وليد بن مُغَيره ، نزد پيامبر صلى اللَّه عليه وآله آمد . پيامبر صلى اللَّه عليه وآله براى او قرآن خواند و گويا وليد ، تحت تأثير آن قرار گرفت . خبر به ابو جهل رسيد . نزد وليد آمد و گفت : عمو جان ! قوم تو در نظر دارند كه برايت ، پولى جمع كنند .
وليد گفت : چرا؟
ابو جهل گفت : تا آن را به تو بدهند ؛ چون تو نزد محمّد رفته‏اى و تحت تأثيرش قرار گرفته‏اى (/ تا از جانب او به نوايى برسى) . وليد گفت : قريش مى‏داند كه من ، از همه آنها ثروتمندترم . ابو جهل گفت : پس در باره او سخنى بگو تا به قومت بفهمانَد كه تو منكر او هستى يا وى را خوش نمى‏دارى .
وليد گفت : چه بگويم ؟ به خدا سوگند كه در ميان شما ، هيچ كس به اندازه من ، شعر نمى‏شناسد و با رَجَز و قصيده و اشعار جنّيان ، آشنا نيست . به خدا سوگند ، سخنانى كه او مى‏گويد ، به هيچ كدام از اينها شباهت ندارد . به خدا سوگند كه سخن او ، از حلاوت و زيبايى خاصّى برخوردار است . شاخه‏هايش ، پُرميوه است و تنه‏اش ، خوش‏گوار . او برتر است و چيزى برتر از او نيست ، و آغازگرش را ^۳ مى‏شِكَند .
ابو جهل گفت : قومت ، از تو راضى نمى‏شوند ، مگر آن كه در باره او چيزى بگويى .
وليد گفت : پس اجازه بده تا بينديشم .
چون قدرى انديشيد ، گفت : اين ، جادويى است آموختنى كه آن را از غير خود ، مى‏آموزد . در اين هنگام ، اين آيه نازل شد : (مرا با آن كه [ او را ]تنها آفريدم ، وا گذار)^۴ . ^۵